تو از خوبی کنون چون آفتابی

خنک آن کس که تو بر وی بتابی

مرا در پیش چون تو آفتابی

چرا جویم فروغ ماهتابی

ترا بنمود رخشان ماهتابی

ز تو بستد فروزان آفتابی

چرا چندین به خون من شتابی

چرا رویت همی از من بتابی

و لیکن گر تو ماه و آفتابی

نخواهم کز بنه بر من بتابی

بشد بر پشت اشقر آفتابی

چو بازآمد بر ادهم ماهتابی

زآنجا که تو روشن آفتابی

بر ما نه شگفت اگر نتابی

تو چون صد آفتابی گر بتابی

کند هر ذرّه‌ات صد آفتابی

چو بار خود بتنها بر نتابی

ببار خلق عالم چون شتابی؟

بیک ذرّه ندارد هیچ تابی

کسی از دست تو جز آفتابی

مرا نادیده ماه و آفتابی

شدم زین ماه دیدن ماهتابی

چو تو در اصل فطرت آفتابی

بیک یک ذرّه تا چندین شتابی

اگر تو فی المثل چون آفتابی

بقدر ذرّهیی بر من نتابی

هزاران قطره هر یک آفتابی

ز عکس هر یکی نوری و تابی

درون خود نظر کن آفتابی

کز او بگرفته جانت نور و تابی

چنانم در تجلّی آفتابی

که هر لحظه برم در تک و تابی

در این صورت نظر کن آفتابی

که در جانها فکنده تک و تابی

تو اینجا گر حقیقت آفتابی

که در ذرّات خود پوسته تابی

تو، خود گیرم، که همچون آفتابی

چرا باید که روی از من بتابی؟

تو که خورشید جهانی به جهان می تابی

از چه رو با من بیچاره چنین در تابی