اگر به کنی مر مرا ای حبیب

نباشد چو تو گرد گیتی طبیب

راز پنهان نداشت ایج لبیب

در غم و علّت از حبیب و طبیب

سالها در انتظارم ای حبیب

تا دهد یک شربت آبم طبیب

صورت و معنی بود یار و حبیب

او بود درد نهانی را طبیب

چون توئی عطّار مسکین را طبیب

دست ما و دامن تو یا حبیب

درد دل را مجو دوا ز طبیب

به نگردد، مگر به بوی حبیب

صحت این حس بجویید از طبیب

صحت آن حس بجویید از حبیب

می‌کند دندان بد را آن طبیب

تا رهد از درد و بیماری حبیب

باز دیوانه شدم من ای طبیب

باز سودایی شدم من ای حبیب

گر نخواهی نکس پیش این طبیب

بر زمین زن زر و سر را ای لبیب

آن یکی رنجور شد سوی طبیب

گفت نبضم را فرو بین ای لبیب

ای دلیلت گنده‌تر پیش لبیب

در حقیقت از دلیل آن طبیب

بخور هرچه آید ز دست حبیب

نه بیمار داناتر است از طبیب

کسی را که دردی بود از حبیب

نشاید که پنهان کند از طبیب

از نقش شفا بسم دلا وصل حبیب

حاشا که خرم به نسیه درمان طبیب

بخور هر چه آید زدست حبیب

نه بیمار داناتر است از طبیب

هل الی فی لیلة وجه الحبیب

هل یداوی هذه المرضی طبیب

مرجع آن خشم و آن بغض ای لبیب

چونکه بینی نیست جز حب حبیب

باز دیوانه شدم من ای طبیب

باز سودایی شدم من ای حبیب

بخور هرچه آید ز دست حبیب

نه بیمار داناتر است از طبیب