بدین جادو شبیخونی عجب کن

هوایی هر چه ناخوش‌تر طلب کن

چو در کثرت شوی وحدت طلب کن

نظر در جسم و جان بوالعجب کن

جوانی تو، جوانی را طلب کن

شکر خور بوسه ده میکش طرب کن

چو مردم در بر جفتی طرب کن

پری جفتی مگر جفتی طلب کن

بجدّ و سعی خود آن را طلب کن

اگر یابی دل آنگاهی طرب کن

بضرب چوب تقوایش ادب کن

پس آنگاهی ازو یاری طلب کن

حقیقت عشق منصوری طلب کن

چو کاری کرد خواهی با ادب کن

حضور خلوت اینجاگه طلب کن

دلت با جان حقیقت با ادب کن

مشو در خواب و بیداری طلب کن

نمودِ عینِ دل را در ادب کن

چرا بیخود شدی عقلت طلب کن

دمی با خویش آهنگ ادب کن

چو درد تو دوادارد طلب کن

دوای درد جانان بوالعجب کن

ز دشمن دوستی کمتر طلب کن

همه آهنگ دل سوی ادب کن

مران کشتی و جوهر را طلب کن

وجود خویشتن عین سبب کن

ز لعنت دور شو رحمت طلب کن

نمود جسم و جان را تو ادب کن

حقیقت جوهر قرآن طلب کن

وجود جزء و کل شیی سبب کن

همه حق بینی و از حق طلب کن

ولیکن این همه از حق ادب کن

از ایندم دم زن و آن دم طلب کن

نظر در جسم و جانِ بوالعجب کن

تو در بازار خویشی خود طلب کن

چو دریابی دگر خود را عجب کن

ایدل ره عاشقی طلب کن

اندیشه یار نوش لب کن

با خار نخست آشنا شو

پس قصد ربودن رطب کن

امشب که وصال اوست تا روز

[...]

تو آن مطلوب را در خود طلب کن

چو در خود یافتی دیگر طرب کن