پس پشتش اندر یکی حصن بود

برآورده سر تا به چرخ کبود

ز جهن و ز گرسیوز و هرک بود

به کس راز نگشاد و شادان نبود

بدان جایگه خفت و خوابش ربود

که از رنج وز تاختن مانده بود

ابر میسره گرد بستور بود

که شاه و گه رزم چون کوه بود

برآمد یکی باد و گردی کبود

زمین ز آسمان هیچ پیدا نبود

ز بی راهی و کارکرد تو بود

که شد روز برشاه ایران کبود

همه هرچ در چین و را بنده بود

به پوشیدشان جامه‌های کبود

سر دخمه کردند سرخ و کبود

تو گفتی که بهرام هرگز نبود

جهان پر سراپرده و خیمه بود

زده سرخ و زرد و بنفش و کبود

نگونسار کرد آن درفش کبود

تو گفتی گهار گهانی نبود

سپید و سیاه و بنفش و کبود

زمین کوه تا کوه پر خیمه بود

آن روز که بنده آوریدی به وجود

می دانستی که بنده چون خواهد بود

یا رب تو گناه بنده بر بنده مگیر

کین بنده همین کند که تقدیر تو بود

بدش پارهٔ پرنیان کبود

نگاریده جمشید بر تار و پود

پس آنگاه آن چرخ کین درربود

که پیش از پی اژدها کرده بود

بر آن روستایی گره هر که بود

برآشفت و زایشان یکی را ربود

به شهر کسان گرچه بسیار بود

دل از خانه نشکیبد و زاد و بود

همه گیتی از خون در آغاز بود

اگر کوه اگر دشت اگر غار بود

همه شاخ ها تا به چرخ کبود

به هم برشده تنگ چون تار و پود

چون بمجلس در بود پیرایش مجلس بود

چون بلشگر در بود آرایش لشگر بود

در دو چشمش خار باشد چون لبش دار و بود

جور و زلفش سهل باشد چون رخش داور بود