چنین گفت زان پس به سالار بار

که آمد درختی که کشتی به بار

درختان بُد از میوه دیگر به بار

که هر سال بار آوریدی دو بار

وز آن جز که دستور و سالار بار

ندیدی به سالی ورا یک دو بار

ببسند از آن پس برش راه بار

نبد پهلوان گفتی از بیخ و بار

گل ار چه سخت نیکو بود و بربار

رخ رامین نکوتر بود صد بار

مرا هست از غمانت دل گران بار

چنان کز فرقتت دیده گهر بار

دیِم آلاله‌ای در دامَن خار

واتِم آلالیا کِی چینِمِت بار؟

بگفتا باغبان معذور می‌دار

درخت دوستی دیر آوَرِد بار

خوش بود آری صبوح خاصه به وقت بهار

لعل شده کوهسار سبز شده جویبار

ای صنم تیره زلف بادهء روشن بیار

باده شده مشکبوی باد شده مشکبار

به چهره زن و مرد چون گُل به بار

پُر از نرگس و نسترن جویبار

با نیاز آی تا بیابی بار

ورنه یابی سبک طلاق سه بار

ور مرا روز حشر ایزد بار

بدهد در جوارِ جنّت بار

مشکلات کلام ایزد بار

متشابه که هست در اخبار

فرو ریخت آن تازه گلها ز بار

وزان نار و نرگس برآمد غبار

ز بس رود خیزان لب رودبار

نشانده ز رخسار گیتی غبار

زراندود شد سبزهٔ جویبار

ریاحین فرو ریخت از برگ و بار

از اثر خاک تو مشکین غبار

پیکر آن بوم شده مشک بار

دو چشمش همچو باران گشت خونبار

که تا شد هر دو نابینا بیکبار

مرا در دل چو نه کار‌ست و نه بار

همه دل داده‌ام به او به یک بار

بسا گلبرگ کز تب ریخت از بار

شد از تب ریزه تا کرمان بیک بار

ز یک یک ریگ اگر تو می‌کشی بار

بسی به زانک از کوهی بیک بار