دیِم آلاله‌ای در دامَن خار
واتِم آلالیا کِی چینِمِت بار؟
بگفتا باغبان معذور می‌دار
درخت دوستی دیر آوَرِد بار
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
دیِم آلاله‌ای در دامَن خار
واتِم آلالیا کِی چینِمِت بار؟
بگفتا باغبان معذور می‌دار
درخت دوستی دیر آوَرِد بار
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات به رابطه دوستی و زمان نیاز آن اشاره دارد. در آن گفته می‌شود که دوستی مانند درختی است که باید زمان بیشتری برای رشد و باردهی آن صبر کرد. در نهایت تأکید می‌شود که نمی‌توان انتظار داشت دوستی به سرعت و بدون زحمتی میوه‌ای بدهد.
دیِم یعنی دیدم ــ واتِم یعنی گفتم ــ آلالیا یعنی ای آلاله
هوش مصنوعی: گفت باغبان که درخت دوستی را نباید قطع کرد، چون نتیجه و ثمره دوستی بعدها به بار می‌آید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
گل ار چه سخت نیکو بود و بربار
رخ رامین نکوتر بود صد بار
دو چشمش همچو باران گشت خونبار
که تا شد هر دو نابینا بیکبار
همان دانه برون آید دگر بار
یکی صد گشته از تقدیر جبار
ادای بد مکن با قول کج بار
که آرد بدادائی مفلسی بار
به باغ آن کاروان سالار با بار
در آمد همچو سروی کاورد بار
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.