گهی باده بر کف به بانگ رباب

گه از ران گوران بر آتش کباب

دم نای هر جای و چنگ و رباب

پراکنده مستان بر آتش کباب

به کف جام و در گوش بانگ رباب

بر آتش سرین گوزنان کباب

گرفته در و بام دود کباب

به هم کرده آهنگ عود و رباب

واهب العقل و مُلهم الالباب

مُنشیء النفس و مُبدع الاسباب

زبان حال خواجه گفتش ای باب

بدست من شود مفتوح این باب

غیر این در من ندارم هیچ باب

این محبّت هست میراثم ز باب

اندیشه و غم را نبود هستی و تاب

آنجا که شرابست و ربابست و کباب

عیش ابدی نوش کنید ای اصحاب

چون سبزه و گل نهید لب بر لب آب

بی‌جام در این دور شرابست شراب

بی‌دود در این سینه کبابست کباب

فریادِ ربابِ عشق از زخمهٔ او است

زنهار مگو همین ربابست رباب

گفته ناگفته کند از فتح باب

تا از آن نه سیخ سوزد نه کباب

باز باش ای باب بر جویای باب

تا رسد از تو قشور اندر لباب

آنچنان بگشایدت فر شباب

که گشود آن مژدهٔ عکاشه باب

طفل نو را از شراب و از کباب

چه حلاوت وز قصور و از قباب

ذره ذره پیش او هم‌چون قباب

دم به دم می‌کرد صدگون فتح باب

دو بیتم جگر کرد روزی کباب

که می‌گفت گوینده‌ای با رباب:

عدم کی راه یابد اندر این باب؟

چه نسبت خاک را با ربِّ ارباب؟

گه از مادر سخن گوید گه از باب

بباید یک نظر کردن درین باب

با ندیمان خوش و صحبت یاران لطیف

خوش بود دامن صحرا و دف و چنگ و رباب

به وصال خودم ار یار دمی بنوازد

کنم از آتش سینه جگر خویش کباب

کرده ترتیب عیش را اسباب

از شراب و کباب و چنگ و رباب

به دوران ما رفت دور شباب

تو گویی که بود آبروی حباب