نگه دارم رهش را چون طلایه

ز چشم خویشتن سازم سقایه

مگو این راز جز با ویس و دایه

که خود دایه‌ست ما را سود و مایه

باد از سمنستان به تک آمد به طلایه

تا حرب کند با سپه ابر نفایه

ابر از طرف کوه برآمد دو سه پایه

ازشرم به رخساره فروهشته وقایه

چندان داری ز حسن و خوبی مایه

کز حور بهشت برتری صد پایه

پیرایه چرا بنددت ای مه دایه

نورست مه دو هفته را پیرایه

همای خلعت عالی فکند سایه بر آن

که آفتاب نماید ز رأی او سایه

عمید دولت ابونصر پارسی که خدا

دهد به اختر دولت ز اخترش مایه

سپهر قالب معراج و همتش به بسود

[...]

جمع کردی بر اوّلین پایه

خرد و جان و صورت و مایه

آن نبینی که طفل را دایه

گاهِ خُردی به اوّلین پایه

گویدش نیست مهربان دایه

برِ او هست طفل کم‌مایه

درگهش را نیاز پیرایه

تو نیاز آر سود و سرمایه

زو گرفتند قوت و پیرایه

خرد و جان و صورت و مایه

وان به حجّت گرفته سرمایه

وین ز سنّت ببسته پیرایه

سوزن اندر خلید در خایه

آن چنان کور جلف بی‌مایه

نه و چار است مر ترا مایه

برنشاید گذشت زین پایه

که ستور است و دیو در پایه

هم فرومایه هم گرانمایه

دور شو زو که از تُنُک مایه

چوژه لنگ آید ار خری خایه

خلق سایه است و شاه بد پایه

پایهٔ کژ کژ افکند سایه

نه ازو میوه خوب و نه سایه

نه ازو سود به نه سرمایه

نه نداری ز ملک سرمایه

نه نداری ز شرع پیرایه

بخرید آن حریص بی‌مایه

بدل گاو خر ز همسایه

آنکه بی‌آلتند و بی‌مایه

همه عریان چو کیر بی‌خایه