چو گرد افتان و خیزان در هوایش

ز پی رفتی و افتادی بپایش

ز شوق ساده لوح با صفایش

نهاده عالمی سر زیر پایش

به عزم رقص چون در جنبش آید نخل بالایش

نماند زنده غیر از نخل بند نخل بالایش

عجب عیبی است غافل بودن از آغاز رقص او

به تخصیص از نخستین جنبش شمشاد بالایش

بمیرم پیش تمکین قد نازک خرام او

[...]

سرو دیوانه شده است از هوس بالایش

میرود آب که زنجیر نهد در پایش

گر کند در نظرم جلوه قد رعنایش

سر نهد مردمک دیده ی من در پایش

سرو پیش قد او لاف زد از رعنایی

باد آمد بچمن تا به کند از جایش

سنبل آشفته شده در چمن از طره ی او

[...]

کاکل مشک فشان بر قد نخل آسایش

همچو زاغی است که بر سرو بود مأوایش

نبود غالیه بر گرد رخ زیبایش

بلکه ساییده بود طره ی عنبر سایش

وز آنجا مرکب مردم ربایش

دبستان عطارد داد جایش

صدف آبستن از ابر سخایش

گهر بی‌قیمت از دست عطایش

به خاک تیره‌ای بخشد عطایش

چنان قدری که گردد دیده جایش

به خسرو ماند این بستان‌سرایش

موافق نیست طبعم را هوایش

تو گفتی حسن خیزد از فضایش

فتوح عشق ریزد از هوایش

سرشتهٔ نشأه می با هوایش

نهفته باغ جنت در فضایش

چون آمد جان به لب، زانگونه شد محو تماشایش

که تا صبح قیامت، بر لب از حیرت، بود جایش

فلک ما بی غمان را ره دهد در جلوه گاه او

رود پرهیز گویان پیش پیش قد رعنایش

به چشم مردمان از ضعف تن بنمایم و شادم

[...]

ز پا افکند ما را آرزوی سرو بالایش

اجل گر دست ما گیرد سر افشانیم در پایش

مرا دوزخ سزاوارست اما دیده راحت

که من با عشق او خو دارم و او با تماشایش

به نوعی بگذرد آن تند خو گرم عتاب از من

[...]

که دل بر جا تواند داشت پیش چشم شهلایش

کشد ز آیینه بیرون عکس را مژگان گیرایش

ره عشق ار به سر آید ندارد راه بیرون شد

به ساحل گر رسد کشتی همان دریا بود جایش

به قتلم غمزهٔ خونریز را همدست مژگان کن

[...]

جهات اربع از دروازه هایش

گوائی کرده فیض جانفزایش

بدیدی اعمی از فرط ضیایش

نسیم گل در آغوش صبایش

بهار از سبزه های دلگشایش

چو طوطی ریخته پر در فضایش

شهان را چشم بر دست گدایش

ستون دولت ایشان عصایش