هیچ می‌دانی که در گیتی ز مرگ بوالحسن

چرخ جز قحط کرم دیگر چه دارد فائده

ای دریغا آنکه چون یادش کند گوید جهان

ای دریغا حاتم طایی و معن وائده

روزهٔ روزی درآمد خواجه بی‌روزی مباش

[...]

نبود از مالش کسی را فایده

کم رسد با کس ز خوانش مایده

مائده از آسمان شد عائده

چون که گفت انزل علینا مائده

گر ندارد این سؤالت فایده

چه شنویم این را عبث بی عایده

حُسن یوسف عالمی را فایده

گرچه بر اخوان عبث بد زایده

نبود آن دشنام او بی‌فایده

نبود آن مهمانیش بی‌مایده

سبلتت گنده کند بی‌فایده

جامه از دیگش سیه بی‌مایده

خواجه را بین کز برای حرص و بخل

سیم حاصل میکند بیفائده

وز پی نانی همی گوید زنش

ربنا انزل علینا مائده

مکروه طبعت آنچه شود واقع ایحکیم

خوردن غمش یکیست ز غمهای زایده

یا میشود بکام تو یا خود نمیشود

در هر دو حال خوردن غم را چه فایده

نیست چیزی در جهان بیفایده

تونصیب خویش جو زین مایده

بیا ساقی، آن می که چون مایده

برندان شب عید شد عایده

بشورید بر معن بن زایده

زیان دید از آن کار بیفایده

بهر ما بنهاده است این مائده

تا از آن گیریم هردم فایده

صد سبب را گر کند بیفایده

بی سبب گاهی دهد صد عایده

صد سبب را گر کند بی فایده

بی سبب گاهی دهد صد عایده

کی‌ دل دیوانه‌ داند قائده

هست‌ قانون پیش‌ او بی‌فایده

ورنه‌ نبود در دعایت‌ فایده

نیستت‌ فیض‌ هدایت‌ عایده

باشد این ویرانه اش بیفایده

گو بمیر و رو نشین بر مائده

چون شکاف بحر و نزل مائده

تا شما را باشد افزون فائده

در سیم بنگر چه باشد فائده

آن سخن برجاست یا بی قائده