همه دشت پر باده و نای بود

به هر کنج صد مجلس آرای بود

به زیر دژ اندر یکی جای بود

کجا دژ بدان جای بر پای بود

دو اسپ اندر آن دشت برپای بود

پر از گرد رستم دگر جای بود

بر شهر کابل یکی جای بود

ز سبزی زمینش دلارای بود

همه حصن بی‌تن سر و پای بود

تن بی‌سرانشان دگر جای بود

کجا نام آن نامور مای بود

به دنبر نشسته دلارای بود

نه با جنگ او کوه را پای بود

نه با خشم او پیل را جای بود

همه دشت مغز و سر و پای بود

همانا مگر بر زمین جای بود

شب و روز یک هفته بر پای بود

تن آنجا و جانش دگر جای بود

فرامرز هر سو صف آرای بود

به هرگوشه چون شیر بر پای بود

به پیشش سرود و می و نای بود

که گردون به کامش دلارای بود

وگرت دیو رهنمای بود

اسفل السافلینت جای بود

روزیت از درِ خدای بُوَد

نه ز دندان و حلق و نای بُوَد

گر به پرّ و به فرّ همای بُوَد

پرش او به دست و پای بُوَد

شاه خورشید جان فزای بود

بر زمین سایه خدای بود

خواهمت آنچنان که رای بود

نو عروسی که دلربا‌ی بود

در دران رشته سر گرای بود

که کلیدش گره گشای بود

نه پوینده را بر زمین پای بود

نه پرنده را در هوا جای بود

مرد آن نبود که ظاهر آرای بود

تا در دل و جان مردمش جای بود

مردانه درآی و باطن آرایی کن

کآن زن باشد که ظاهر آرای بود

علم باید که ره نمای بود

نه فضولی شره فزای بود