روم آنجا سپارم جان پاکم

برآمیزم به خاک ویس خاکم

چون گل صنما جامه به صد جا چاکم

چون لاله به روز باد سر بر خاکم

چون شاخ بنفشه کوژ و اندوهناکم

در غم خوردن چو یاسمین چالاکم

روزگار حسود بی‌باکم

از دل شوخ و جان غمناکم

سروری من الدّهر لقیاکم

و دار سلامی مغناکم‌

چو آتش گر چه آخر نور پاکم

به اول نوبت آخر دودناکم

کای فارغ از آه دودناکم

بر باد‌ِ فریب داده خاکم

بنواز مرا مزن که خاکم

افروخته کن که گردناکم

چون من ز نهاد خویش پاکم

کی بی خورشی کند هلاکم؟

چون باز رهد ز غصه جان پاکم

مگری چو زنان که بهر تو غمناکم

من خنگ سوار کرده افلاکم

خاکش برسر که سر نهد بر خاکم

زنش گفت از هلاکت نیست باکم

هلاک این جهان به زان هلاکم

دوم کهنه گلیمی هست پاکم

کفن زین ساز و با این نه بخاکم

چو با ایمان فرو بردی به خاکم

نیاید از جهانی جرم باکم

وگر عمری برآید از هلاکم

همه بوی وفا آید زخاکم

چو بیچونست اینجا ذات پاکم

ز جسم و جان دراینجاگه چو خاکم

افرحوا هونا بما آتاکم

کل آت مشغل الهاکم

چو خود برداشتی اول ز خاکم

مده آخر به طوفان هلاکم

وگر بالا نخوانی زین مغاکم

مران از در نه آخر کم ز خاکم

دیدی که به معرض هلاکم

چون باد برون شدی ز خاکم

من خود ز زمانه در هلاکم

تو نیز مکش به خون و خاکم

بردار ز مطرح هلاکم!

افتاده، رها مکن به خاکم؟!