اگر چه ویسه بی آهو و پاکست

مرا زین روی دل اندیشناکست

مرا جامه پلاس و تخت خاکست

ندیمم مویه و همراز باکست

چه خوش نامست و چه خوش آب خاکست

زمین و آب و خاکش هر سه پاکست

تو چون طبلی که بانگت سهمناکست

و لیکن در میانت باد پاکست

کجا امشب شبی بس سهمناکست

جهان را از دمه بیم هلاکست

مرگ را چون شگرف و چالاکست

سوی ناپاک و پاک ره پاکست

مرد کان هرزه‌گوی و بی‌باکست

راز با وی چو کوک با کاکست

عقل و جان کسی که بی‌باکست

آن یکی تیره این دگر خاکست

او پادشهست و عاشق زار

بر درگه او فتاده خاکست

گر بر کشدش کسی شود او

ورنه تو بدان که درهلاکست

گوهر او ز هر گنه پاک‌ست

هر گناهی که هست ازین خاک‌ست

جهان هر دو بهم یک مشت خاکست

فضای قدس دارالملک پاکست

زنش گفت آنچه خواهی کن چه باکست

که نندیشم اگر قسمم هلاکست

چو شمعی گر بُرندم سر چه باکست

نیارم سجدهٔ بت کان هلاکست

ز سرّی کان میان جان پاکست

اگرآگه شوی بیم هلاکست

اگر بینائیت ازجان پاکست

ببین تا خاک گورستان چه خاکست

ازان زر بیشتر در زیرِ خاکست

که از وی بیشتر مردم هلاکست

اگرچه جای تو در زیر خاکست

ولیکن جان پاک از خاک پاکست

اگر گویی که تن دیدم که خاک‌ست

تن خاکی چگونه جان پاک‌ست‌؟

اگر چه جای تو در زیر خاکست

ولیکن جای پاک از جای پاکست

همه در حضرتش یک مشت خاکست

ببخشاید به آخر ز آن چه باکست