جوابش داد رامین گفت ماها

ز غم خواهد مرا کردن تباها

جهان افروز رامین گفت شاها

نکو ناما به شاهی نیکخواها

سل فساد مزاج و سوداها

بس ذبول آورد به اعضاها

اری فی‌النوم ما طالت نواها

زمانا طاب عیشی فی هواها

به جامی کز می وصلش چشیدم

همی دارد خمارم در بلاها

عرانی السحر ویحک ما عرانی

[...]

من کامدم از پی دعاها

مستغنی‌ام از چنین جفاها

شاها ملکا جهان پناها

یک شاه نه بل هزار شاها

ز عشقت جان جمله سوخت شاها

ترا دیدند اینجا جان پناها

حقیقت کردم اینجاگاه شاها

تراگستاخی اکنون جان پناها

عشق تو آورد قدح پر ز بلاها

گفتم می می‌نخورم پیش تو شاها

داد می معرفتش آن شکرستان

مست شدم برد مرا تا به کجاها

از طرفی روح امین آمد پنهان

[...]

ملک زاده ملک را گفت شاها

کواکب لشکرا، گردون پناها!

زمین بوسید خسرو گفت شاها

به برج نیکویی تابنده ماها

از روی تو بر مصحف چون نور فتد ماها

از طره مشکینت خوانیم دراو طاها

طره ات سود همه سوداها

انتخابی ز حروفش طاها

شاها ملکا ملک سپاها

جم فرمانا جهان پناها

نخستین کرد بر هر یک دعاها

پس آنگه گفت یک یک ماجراها

تاراجگرگل بود بدمستی اجزاها

کهسار تهی گردید از شوخی میناها

مستقبل‌این محفل جز قصهٔ ماضی نیست

تا صبحدم محشر دی خفته به فرداها

دشوار پسندیها بر ماگره دل بست

[...]

گر لعل خموشت‌کند آهنگ نواها

دشنام‌، دعاها و بروهاست‌، بیاها

خوبان به ته پیرهن از جامه برونند

در غنچه ندارندگل این تنگ قباها

رحمت ز معاصی به تغافل نشکیبد

[...]

ملک چاکر خدیوا پادشاها

جهان داور شها عالم پناها

شود مرعبد فارغ از هواها

هم ازوی قمع میل و مدعاها

بقاها کایدت بعد از فناها

قلندر شو بمیر از آن بقاها