زد شعله به دل آتش پنهانی من

زاندازه گذشت محنت جانی من

معذورم اگر سخن پریشان افتاد

معلوم شود مگر پریشانی من

گفت گنجی بُدم نهانی من

خُلق الخلق تا بدانی من

گرچه پیرم به زندگانی من

تو ببخشای بر جوانی من

ای غمت برده شادمانی من

بی تو تلخ است زندگانی من

به سر تو که با تو نتوان گفت

صفت رنج و ناتوانی من

از جوانی و حسن خویش بترس

[...]

خواست رفتن از مهربانی من

در سر مهر زندگانی من

تا شوی آگه ز نهانی من

بهره یابی ز مهربانی من

ای دل و جان زندگانی من

غم تو برده شادمانی من

کردم از چشم و دل شراب و کباب

می نیایی به میهمانی من

دو جهان ترک کرده‌ام که توی

[...]

یکی باشد نباشد ثانی من

نه دانائی و نی نادانی من

کجایی ای بدو لب آب زندگانی من ؟

کجایی ای غم تو اصل شادمانی من؟

ببوی وصل توام زنده، وز غمت مرده

اگر چه فارغی از مرگ و زندگانی من

بپرس حال دل من بشرح از غم خویش

[...]

به من نگر به دو رخسار زعفرانی من

به گونه گونه علامات آن جهانی من

به جان پیر قدیمی که در نهاد من است

که باد خاک قدم‌هاش این جوانی من

تو چشم تیز کن آخر به چشم من بنگر

[...]

بعد از این شد گران گرانی من

تلخ شد ذوق زندگانی من

گر حقیقت نشدت واقعه جانی من

زلف را پرس که از کیست پریشانی من

پیش نه آینه آشوب جهانی بنگر

تا بدانی صنما موجب حیرانی من

غمزه هایت به فسون در دل من در رفته

[...]

چو دولت دور گشت از خانی من

دولرانی است دولت رانی من

بر آن طلعت کامرانی من

بر آن حاصل زندگانی من

بدو گفت کای یار جانی من

مجو تلخی زندگانی من

ببخشای بر زندگانی من

بیا رحم کن بر جوانی من

دل من هست با زندانی من

از آنست این همه حیرانی من

جان‌گدازست ناتوانی من

مرگ بهتر ز زندگانی من

میوهٔ باغ زندگانی من

نقد گنجینهٔ جوانی من

ای شهریار ذیشان کز غایت بزرگی

شان تو بی‌نیاز است از مدح خوانی من

گرد بنای حسنت هست آهنین حصاری

از پاس دعوت خلق چون پاسبانی من

این پاسبانی اما چون دولت تو باقیست

[...]