دریغ آن همه مهربانی تو

دریغ آن نشاط و جوانی تو

یوسف مصر آسمانی‌، تو

کدخدای همه جهانی تو

این یکی گفت می‌ندانی تو

او چه داند ز زندگانی تو

دل بود راه آن جهانی تو

لیک دل را ز دِه ندانی تو

قصّهٔ یوسف ار ندانی تو

چون ز قرآن همی نخوانی تو

روح را تازه میزبانی تو

غذی صدهزار جانی تو

وانکه او را صداع خوانی تو

رعشه و وجع راس دانی تو

با همه خوبی و جوانی تو

پادشاهی و کامرانی تو

سوختم در غم ِ نهانیِ تو

رفت جانم ز مهربانی تو

گر چنین سنگدل بمانی تو

وه که بس خون‌ها برانی تو

چه بلایی بر اهل روی زمین

از بلاهای آسمانی تو

از تو صد فتنه در جهان افتاد

[...]

دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو

قدم در نه اگر هستی طلب‌کار معانی تو

گرفتم صد هزاران علم در مویی بدانستی

چو مرگت سایه اندازد سر مویی چه دانی تو

چو کامت بر نمی‌آید به ناکامی فرو ده تن

[...]

ای آن که به حکم، ملک میرانی تو

وز دل، خطِ نانوشته، میخوانی تو

گر باتو نگویم که چگویم در دل

نا گفته وناشنیده میدانی تو

در درد اگر طالب درمانی تو

بیهوده چرا به درد درمانی تو

جز هست کننده هر چه هست است تویی

افسوس که قدر خود نمی دانی تو

بیخبر چون جماد مانی تو

گر سوی بیسوئی نرانی تو

در رهش شو فنا که مانی تو

گرد نادان که تا بدانی تو

چون در آن دررسی نمانی تو

همچو حق حکم‌ها برانی تو

سرّ این آن بود که دانی تو

نیستی جسم جمله جانی تو

خُرد همچو قراضه ز آنی تو

که ندانسته‌ای که کانی تو

اولیا را محب از آنی تو

که چو ایشان از آن جهانی تو

عین آن نام را که خوانی تو

بیگمان دان یقین که آنی تو