دل او خازن خزانهٔ عشق

سر او مرغ آشیانهٔ عشق

نروید تخمِ کس بی‌دانهٔ عشق

کس ایمن نیست جز در خانهٔ عشق

میی دارد در آن خمخانهٔ عشق

که بیشک آن خورد دیوانهٔ عشق

دمادم میشود دیوانهٔ عشق

همی گوید یقین افسانهٔ عشق

منوش از دهر جز پیمانهٔ عشق

میاور یاد جز افسانهٔ عشق

ای حریف شرابخانه عشق

نوش بادت می مغانه عشق

جان تو شاهباز سدره نشین

دل تو مرغ آشیانه عشق

تو به افسون عقل گوش منه

[...]

ای رند شرابخانه عشق

وی خورده می مغانه عشق

رسوای زمانه گشت امروز

بر یاد می شبانه عشق

از هستی خویش بی نشان شو

[...]

بشنو ای گوش بر فسانه عشق

از صریر قلم ترانه عشق

نداند عقل راه خانهٔ عشق

که عقل کل بود دیوانهٔ عشق

می شوقم ده از پیمانهٔ عشق

که جوشد برلبم پروانهٔ عشق

مشرق سینه چاک است در خانه عشق

چشم بیدار بود روزن کاشانه عشق

صندل از بهر سر مردم بیدرد بود

چوب دارست علاج سر دیوانه عشق

عالمی حلقه صفت چشم براین دردارند

[...]

آسمان کهنه سبویی است ز میخانه عشق

بحر یک قطره تلخی است زپیمانه عشق

مکن ازداغ شکایت که ازین روزنه ها

می رسد پرتو خورشید به کاشانه عشق

عقل با مهره گل نرددغا می بازد

[...]

پای گستاخ منه بر در کاشانه عشق

سر منصور بود کنگره خانه عشق

حیف فرهاد که با آنهمه شیرین کاری

شد به خواب عدم از تلخی افسانه عشق

گر درآتش روی از خامیت آتش سوزد

[...]

دل شکسته بود گوهر یگانه عشق

بود ز چهره زرین زر خزانه عشق

به زور عقل گذشتن ز خود میسر نیست

مگر بلند شود دست و تازیانه عشق

به هر چه دل نهی از پیش چشم بردارد

[...]

سرفرازی طلب از همّت مردانهٔ عشق

داغ خورشید بود بر سر دیوانهٔ عشق

نیست جز سینهٔ تفسیدهٔ این سوخته دل

سرزمینی که در آن سوخته شد دانهٔ عشق

قاسم ای خانه عقلم ز تو ویرانه عشق

خاطری داشتم آسوده ز افسانه عشق

ساختم سلسله خط تو دیوانه عشق

تا شدم حلقه بگوش در میخانه عشق

فکندم رخت در میخانۀ عشق

کشیدم دُردی از پیمانۀ عشق

به بحر اشک خونین غوطه خوردم

ربودم گوهر یکدانۀ عشق

مخوان زاهد به فردوسم که الحق

[...]

گرم ویرانه کرد افسانه عشق

گنه آباد بادا خانه عشق