تا بخاطر دری ای هیچ طرب دامادم

هر چه رفت ار چه عروس تو برفت از یادم

شرم حسن ار چه نهان خواست ولی چو افتادم

فاش می گویم و از گفته خود دلشادم

چند گاهم حرم قرب خدا بود وثاق

پس از آن بارگه پاک نبی طاق و رواق

از امیران حجازم نه اسیران عراق

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

ایمن از عیش و عزا بی خبر از غیب و شهود

فارغ از این غم و این ماتم و این آتش و دود

دور از این رامش و این حجله و این سور و سرود

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

ای مرا چهر و لبت باغ سرور و لب حوض

وی کنار و دهنت حجله و سور و لب حوض

رامش کوثر و گل گشت قصور و لب حوض

سایه طوبی و دلجوئی حور و لب حوض

اقربا کشته پدر گرم فدا یار بتاخت

سینه عمه در آذر دل خواهر بگداخت

صبح ماتم فلکم شام عروسی پرداخت

کوکب بخت مراهیچ منجم نشناخت

قاسم ای خانه عقلم ز تو ویرانه عشق

خاطری داشتم آسوده ز افسانه عشق

ساختم سلسله خط تو دیوانه عشق

تا شدم حلقه بگوش در میخانه عشق

با قدت ننگرم ار خود همه سرو لب جوست

یا به شمشاد توان با همه اندام که اوست

راست از سدره و طوبیم ببالای تو روست

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

داشتم خاطر جمعی ز جهان بی کم و کاست

ساخت آن زلف کجم کار پریشانی است

می برد آب رخم آتش افسوس رواست

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

باز از آن دیده کزو نیل سبو عمان مشک

چشم یغماش ز طغیان به حسد دجله به رشک

بر زجیحون به فرات است روان سیل سرشک

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک