معرفت راهیست در آشیانهاش

تو مگرد از وی نظر کن خانهاش

رخت دزدی بر تن و در خانه‌اش

گشته پیدا گم شده افسانه‌اش

قرص خورشیدست خلوت‌خانه‌اش

کی حجاب آرد شب بیگانه‌اش

ترک را از لذت افسانه‌اش

رفت از دل دعوی پیشانه‌اش

کو مطربی که مست شوم از ترانه اش

دامن کشم ز صحبت عقل و بهانه اش

امشب حکیم مجلس ما شرح باده گفت

چندانکه چشم عقل غنود از فسانه اش

خاک در سرای مغانم که تا ابد

[...]

دارم بتی که شرح ندارد بهانه اش

ترکی که زهر می چکد از تازیانه اش

رفت فضولی به در خانه‌اش

زد به فضولی در کاشانه‌اش

ای دل هوای نفس کند خانه‌ات خراب

ای خان‌و‌مان‌خراب حذر از افسانه‌اش

با آنکه پاک چشم بد و پاک زو حباب

آخر هوا به آب رسانید خانه‌اش

ناز پروردی که من گردیده‌ام پروانه‌اش

گل زنند اطفال جای سنگ بر دیوانه‌اش

بنده آن سرو بالایم که طوق قمریان

می‌شود موج شراب از جلوه مستانه‌اش

کعبه نتواند قدم در کوی آن کافر گذاشت

[...]

هر رهروی که شوق تو سازد روانه اش

ازموج خود چوآب بود تازیانه اش

مرغی است روح، قطره می آب و دانه اش

دل توسنی است ناله نی تازیانه اش

هر دم هزار بوسه طلب رابه گفتگو

[...]

شمشاد چیست تا کند آن زلف شانه اش؟!

آیینه کیست؟ تا تو نهی پا به خانه اش

آن رنگ دلفروز که من دیده ام ز تو

هرکس تو را برد، فتد آتش بخانه اش

گر بگذری ز کشت، بآن خال عنبرین

[...]

کبک روش جلوهٔ مستانه اش

زلف پری موی سر شانه اش

خزد بزدلی گر به ویرانه اش

کند دلدهی، خاک مردانه اش

سر نه فلک گرم پیمانه اش

خوشا حال مستان میخانه اش

جایگاهی سازد اندر خانه‌اش

صبح و شام آماده دارد دانه‌اش

شکرستانهای شربت خانه اش

خانه ها و نعمت شاهانه اش

اوست شمع ماه و خور پروانه اش

عرش و کرسی آستان خانه اش

پهن دشتی انتها بیگانه اش

شد معین بهر شربتخانه اش

صبح شد پنهان کنم پیمانه اش

گر گذارد نرگس مستانهاش

بُرد مشک آب او تا خانه اش

گنج رحمت رفت در ویرانه اش