بکندی همه کاخ وایوانشان

به تاراج دادی شبستانشان

پراگنده کردند مردانشان

که ویران شد آرام و ایوانشان

صد هزاران آفرین بر جانشان

پاک باشد تا ابد دیوانشان

رفته در صحرای بی‌چون جانشان

روحشان آسوده و ابدانشان

غایبی مندیش از نقصانشان

کاو کشد کین از برای جانشان

جمله را رفت نور ایمانشان

دود ظلمت بر آمد از جانشان

از روش جنبش دستان شان

مجلسیان هر همه حیران شان

کمرهای مرصع بر میانشان

به خنده در شکر ریزی دهانشان

قفا ریش از چنگ شیرانشان

چو دست تأسف ز دندانشان

خرم آنان کافرید از نور خود یزدانشان

آفرینش تابشی از طلعت تابانشان

باز گردانند مهر از غرب و شق سازند ماه

آسمان گوییست گویی در خم چوگانشان

چون به حکم آیند و تمکین خاک تنشان خوابگاه

[...]

چیست و مهر و مه دو قرص خوانشان

جان من بادا فدای جانشان

مست صهبای محبت جانشان

دل تهی از یاد آب و نانشان

هین مرو از راه و از دستانشان

عهدشان بشکن مبر پیمانشان

هم بریزد آتش سوزانشان

هم به خانمان و هم بر جانشان

حامل سرّ مقنّع جانشان

رشح جام لو کشف ایقانشان

رفته‌ بر باد محبت‌ جانشان

تیغ‌ و زوبین‌ نرگس‌ و ریحانشان

پس بلغزاند آن زمان شیطانشان

تا برون کرد از بهشت آسانشان

همچنین بعضی ز فرزندانشان

برگزید آن قوم را حق با نشان

این سخن شد باعث طغیانشان

مؤمنان را هم فزود ایمانشان

داشت آگاهی به خیر جانشان

کرد زآن رو حکم بر ایمانشان