زگفتار خامش چرا ماندید

چنین از جگر خون برافشاندید

چو تنها دایه را در بوستان دید

تو گفتی روی بخت جاودان دید

چو دایه خشم ویس دلستان دید

سخنها از خدای آسمان دید

چو رامین روی ویس دلستان دید

به کام خویش هنگام چنان دید

جهان را عقل راه کاروان دید

بضاعتهاش خوان استخوان دید

همه ترکیب عمرش در فنا یافت

همه بنیاد سودش بر زیان دید

خرد خیره شد آنجا کز جهالت

[...]

خرد بود و جهان فراوان دید

مردم دیده بود از آن آن دید

هر کس که نشان آن لب و دندان دید

در حقه لعل رشته مرجان دید

از چهره من حال دلم بتوان خواند

وز سینه او راز دلش نتوان دید

چون شیفته‌، شربتی چنان دید

در خوردن آن نجات جان دید

نوفل که سپاهی آنچنان دید

جز صلح دری زدن زیان دید

مادر که عروس را چنان دید

گویی که قیامت آن زمان دید

کسی کو هرچه دید از چشم جان دید

هزاران عرش در مویی عیان دید

عدد از عقل خاست اما دل پاک

عدد گردید از گفت زبان دید

چو این آن است و آن این است جاوید

[...]

آن کس که ترا عزیزتر ازجان دید

مینتواند ترا کنون آسان دید

تو چشم منی گرت نبینم شاید

زان روی که چشم خویش را نتوان دید

عیان لامکان بی جسم و جان دید

در آنجاخویشتن را او نهان دید

محمد خود ندید و جان جان دید

لقای خالق کون و مکان دید

عرابی چون جمال او چنان دید

بخون خویش حکم او روان دید

بره در شاه پیری ناتوان دید

که بارش پشتهٔ هیزم گران دید

شه گرگان چو فخری را چنان دید

دلش با عشق و آتش در میان دید

چو روی دلستانش را چنان دید

جهانی آتش آن دم نقد جان دید

میان ره گوی پر استخوان دید

تفکّر کرد و آنجا روی آن دید

چو در صافی هزاران سال آن دید

کجا دُردی ز غیر او توان دید