بر آن شهریار آفرین خواندم

نبودم درم جان بر افشاندم

بسی شادی و کام دل راندم

به رزم اندرون دشمنان ماندم

همه پیش تو یک به یک راندم

چو خورشید تابنده برخواندم

به چاره ز ره بازگرداندم

بسی خواهش و پندها راندم

سخنهای شاهان همه خواندم

وزان با بزرگان سخن راندم

من اکنون نیایم اگر خواندم

به جای پرستنده بنشاندم

دبیران داننده را خواندم

برین کوه آباد بنشاندم

بدان بد که من شاه بنشاندم

به شاهی بر او آفرین خواندم

همی کودکی بی‌خرد داندم

بگرز و بشمشیر ترساندم

ستمدیدگان را همه خواندم

وزین در فراوان سخن راندم

بدان غار بی‌راه در ماندم

به دل آفریننده را خواندم

دگر گفت کان نامه برخواندم

فرستاده را پیش بنشاندم

بدو گفت کاین نامه برخواندم

خرد رابر خویش بنشاندم

به شیرین سپردم چو برخواندم

ز هر گونه اندیشه‌ها راندم

شب تیره کاین نامه بر خواندم

بسی از جگر خون برافشاندم

ز هر گونه با او سخن راندم

همه هرچ گفتی بر او خواندم

بکوشد که تا دل بپیچاندم

به بیشی لشکر بترساندم

یکی نعمت که از شکرش بماندم

همین دیدم که او را مدح خواندم

ز بهر دل سراسر برفشاندم

کنون بیشاهی و بیدل بماندم

کدامین روز از تو دور ماندم

که نه جیحون ز دو دیده براندم