او مریدی داشت از خاصان خود

داشت در بزّازی او دکّان خود

هر زمان زخمی زنی برجان خود

درد میدانی مگر درمان خود

لیک کوشیدند تا امکان خود

بر گذشتند از همه اقران خود

شکستی همه عهد و پیمان خود

کمر بستی از کینه بر جان خود

بازآ که بی رویت شدم سیر از جهان و جان خود

یارب مبادا هیچ جان دور از بر جانان خود

ای گنج حسن دلبران ویران شد از عشقت دلم

باری نگاهی باز کن بر گوشه ویران خود

تا کی مرا لؤلؤی تر بارانی از چشم ای صنم

[...]

آزرده‌ام به شکوه دل دلستان خود

کو تیغ که انتقام کشم از زبان خود

تیغ زبان برو چو کشیدم سرم مباد

چون لاله گر زبان نکشم از دهان خود

انگیختم غباری و آزردمش به جان

[...]

من خود از قطع امل کردم وداع جان خود

بر شما بادای هواداران که با یاران خود

منم مرغ اسیری مضطرب از بیم جان خود

نه ذوق دانه دارم نی امید آشیان خود

دل از امید وصل و بیم هجران کرده ام فارغ

نشسته گوشه‌ای وارسته از سود و زیان خود

ز قوت خویش یابم طعم زهر و شکرها گویم

[...]

کسی تا کی خورد چون شمع رزق از استخوان خود؟

به دندان گیرد از افسوس هر ساعت زبان خود

به هر جانب که رو می آورم خود را نمی یابم

چه ساعت بود، حیرانم، زکف دادم عنان خود

مرا چون مهر اگر دور فلک فرمانروا سازد

[...]

بیان روشنی چون شمع دارم خصم جان خود

من آتش نفس در زیر تیغم از زبان خود

شراب غم ندارد جلوه ای در تنگنای دل

خمارآلودم از کم ظرفی رطل گران خود

جنون تر دماغم ناز گلشن بر نمی تابد

[...]

کنم گر مدیح نیاکان خود

ادا می کنم حق ایمان خود

چون اراده ساختی عرفان خود

عقل را آموختی برهان خود

باز افزودی تو بر طغیان خود

هیچ ناری در نظر پیمان خود

بلکه ثابت بوده در ایمان خود

هم بر اعمال نکو و احسان خود

یعنی ایشان چونکه در پیمان خود

غدر کردند از فساد جان خود