یکی بنده باشم روان ترا

پرستش کنم گوربان ترا

امیرا! بر نتابد پیل خفتان گرانت را

زگردان کس به زه کردن نداند مرکمانت را

نگه کن تا کمر بینی که چون زیبد میانت را

یقین بخردان بنگر که چون ماند گمانت را

همی رشوت پذیردجان جباران سنانت را

[...]

ای روا بر شهریاران جهان فرمان ترا

هرچه باید خسروانرا داده آن یزدان ترا

هرکجا ماهی است یا ساقیست یا دربان ترا

هرکجا شاهی است یا بندی است یا مهمان ترا

دشت همچون محشر است از خیل گوناگون ترا

[...]

دیده نبیند همی، نقش نهان ترا

بوسه نیابد همی، شکل دهان ترا

حسن بدان تا کند جلوه گهت بر همه

پیرهن هست و نیست، ساخت نهان ترا

در همهٔ هست و نیست، از تری و تازگی

[...]

ای ازل دایه بوده جان ترا

وی خرد مایه داده کان ترا

ای جهان کرده آستین پر جان

از پی نثر آستان ترا

سالها بهر انس روح‌القدس

[...]

ای سهی سرو رهی و قد خرامان ترا

سجده برده مه گردون رخ رخشان ترا

بندگی کرده عقیق یمن و در عدن

شب و روز از بن دندان لب و دندان ترا

صبح دم جامه چو در سرفگنی نشناسند

[...]

عایشه کو بود هم‌چون جان ترا

سیر شد زو دل به یک بهتان ترا

درنگر تا هست جای آن ترا

کین چنین آتش نسوزد جان ترا

آیة الکرسی است اندر شان ترا

بس بود این آیت و برهان ترا

جملهٔ آفاق در فرمان ترا

نه چو من در دل غم یک نان ترا

آسیای چرخ سرگردان ترا

باغبانی خازن و رضوان ترا

گر به شور عشق نیست ایمان ترا

این حکایت بس بود برهان ترا

خر چو هست آید یقین پالان ترا

کم نگردد نان‌، چو باشد جان ترا

تا نسوزد او گلستان ترا

تا نسوزد عدل و احسان ترا

هر زمان نزعی‌ست جزو جانت را

بنگر اندر نزع جان ایمانت را

جهان به کام شود عشق کامران ترا

فلک غلام شود حسن جاودان ترا

مدار فخر بود بهر او که مهر فلک

ستاید این دل با مهر تو امان ترا

سپهر پیر کند همچو سرو سرسبزی

[...]

گر نادید دلم قد خرامان ترا

چون عاشق شد میان پنهان ترا

وان نیشکر از میان جان چون دربست

نادیده کمر میان چون جان ترا

گر نگه دارد آن امانت را

بیند اندر خود او دیانت را

خواهد او زان یکی خیانت را

وز غلام دگر امانت را

علم بالست مرغ جانت را

بر سپهر او برد روانت را