چو سالار جهان چشم از جهان بست

به سالاری تو را باید میان بست

فغانی و خروشی در جهان بست

دو گیسو را بریده بر میان بست

چو محمودی بموئی می‌توان بست

نیارم پیش غیر او میان بست

که چون هرمز به عشق گل میان بست

دل پرخون در آن دلبربجان بست

گل عاشق خروشی در جهان بست

ز دل صد سیل خون بر دیدگان بست

دلم چون بر سر زلف تو جان بست

برو عشقت در هر دو جهان بست

سر زلفت چو زین حالت خبر یافت

به قصد جان من جان در میان بست

تو را کاین رسم و آیین باشد ای جان

[...]

بر روی محیط پل توان بست

نتوان لب خلق را زبان بست

تنم زنار گبران در میان بست

دل شوریده شوری در جهان بست

زبان از ناله و لب از فغان بست

چو غنچه خوردن خون را میان بست

نظر از آرزوهای جهان بست

به خدمتگاری یوسف میان بست

بی سوز محبت نتوان دل به بتان بست

داغی است غم عشق که بر خود نتوان بست

جان کشته شیرین حرکاتیست که لعلش

صد غنچه دهان را بیکی نکته زبان بست

چون لب بگشودم که شکایت کنم از وی

[...]

نخل قد تو را چون، صورت نگار جان بست

گلدسته سرین را، زان رشته بر میان بست

از بسکه شد بریده، پیوند راحت از ما

بر زخم ما بشمشیر، مرهم نمی توان بست

جائیکه غنچه سنگست، بر آشیان بلبل

[...]

نقاش ازل تا کمر مو کمران بست

تصویر میانت به همان موی میان بست

از غیرت نازست ‌که آن حسن جهانتاب

واگرد نقاب ازرخ و برچشم جهان بست

شهرت‌طلبان‌! غرهٔ اقبال مباشید

[...]