اگر توشه‌مان نیکنامی بود

روانها بران سر گرامی بود

تن شهریاران گرامی بود

که از کوشش سخت نامی بود

بر مهتران زشت‌نامی بود

سپهبد به مردم گرامی بود

اگر دختر شاه نامی بود

همان شاه را جان گرامی بود

شما را همه شادکامی بود

مرا خوبی و نیکنامی بود

به مردم خردمند نامی بود

که مردم به مردم گرامی بود

سپاهی که جانش گرامی بود

ازو ننگ خیزد، نه نامی بود

ناز نگویم که ز خامی بود

ناز‌کشی کار نظامی بود

گر کسی را عشق بدنامی بود

به ز کنّاسی و حجّامی بود

این چنین کار از سر خامی بود

اهل دل را از تو بدنامی بود

هر که‌را ذوقِ نکونامی بود

خاص مشمار که او عامی بود

نقش رستم که آن به حمامی بود

قرن حمله فکر هر خامی بود

حرام و حرج با حرامی بود

حلالش بگویم کدامی بود

مگر مایۀ شادکامی بُوَد

که اَنفاس مردان گرامی بود

هر که به دنباله کامی بود

پیش تو چون بنده غلامی بود

شاخ جوانیم ز سر بشکند

گر ز توام باز سلامی بود

ماه که در نیم بماند تمام

[...]

کسی را که گوهر گرامی بود

کند نام پیدا چو نامی بود

اگر توشه‌مان نیکنامی بود

بدان سو روان بس گرامی بود

مرغ خانه گر پرد گامی بود

ور بود چالاک تا بامی بود

بلدی طفلک خوشخوی و خوش اندامی بود

بچهٔ خوش سخن و شوخ دلارامی بود

منفصل شد ز جهالت چه بد ایامی بود

بلدی کاش اقل همسر مادامی بود