همی تا دیگران نیکی سگالند

به توبه جان بدخواهان بمالند

راحت آن نوع را که در مالند

محنت آن نوع را که برکالند

آن کسانی که بستهٔ حالند

برگذشته ز قیل و از قالند

زنان مانند ریحان سفالند

درون‌سو خبث و بیرون‌سو جمالند

چو اصحابش کواکب را مثالند

بنور صبح همرنگ از کمالند

کواکب نیز گردان وصالند

گهی اندر هبوط و گه وبالند

چو برخی در وصال و در جلالند

همش برخی نهانی در وبالند

بسی رفتند و در عین جلالند

مثال انبیا اندر وصالند

ز بهر جنّت اینجا در وبالند

در اینجاگه طلبکار وصالند

مرنجانشان که آخر در زوالند

که همچون تو یقین در قیل و قالند

تعالی اللّه نور لایزالند

کنون اندر تجلّی جلالند

زِ دُورِ چرخ، چه نالی؟ زِ فعلِ خویش بِنال

که از گزندِ تو، مردم، هنوز می‌نالند

نگفتمت که: چو زنبور، زشت‌خوی مباش؟

که چون پَرَت نَبُوَد، پای در سَرَت مالند

نفس ظالم، مثال زنبورست

که جهانش ز دست می‌نالند

صبر کن تا بیوفتد روزی

که همه پای بر سرش مالند

من آن مورم که در پایم بمالند

نه زنبورم که از دستم بنالند

اولیا هم که صاحب حالند

همه بر روی او چو یک خالند

یکی گفت: این همه کفران سگالند

کسان در قتل ایشان بی و بالند!

گهی با سرو سنبل دست مالند

گهی افسانهٔ هجران سکالند

کواکب گر همه اهل کمالند

چرا هر لحظه در نقص و وبالند‌؟

خلق دنیا مقلد قالند

اهل عقبی مقید حالند

ای خوشا وقت ما و آن یاران

که منزه ز قال و از حالند

دیگران گوشمال مال خورند

[...]

بگفتا گاو و خوشه هر دو سالند

به اوصاف خودش وصاف حالند