هر کس به نسب نیک ندانی و به آلش

بر نسبت او نیست گوا به ز فعالش

زیرا که درختی که مر او را نشناسند

بارش خبر آرد که چه بوده است نهالش

قول تو چه بار است و تو پربار درختی

[...]

نگفتم شعر جز در وصف حالش

بگفتم آنچه دیدم از فعالش

چو رویش باد نیکو ماه و سالش

چو مویش باد پیچان بدسگالش

ازان ترسد که روزی بد سگالش

بداند ناگهان با دوست حالش

مکاراد کاو ایچ کس در دل نهالش

که زود آن کِشته بار آرد وبالش

بپرس از وی که چون بوده‌ست حالش

پس آنگه هم به گفتاری بمالش

سپهبد زردِ نامی کوتوالش

که بیش از مال موبد بود مالش

چو از قوت به فعل آید کمالش

جلیلان عاجز آیند از جلالش

خلق مغرور نفس از افضالش

هیچ ترسان نبوده از امهالش

جان و جن ظلمت است با حالش

رمل و نمل اندکست با مالش

آن بت که مرا داد بهجران مالش

دل گم کردم میان خد و خالش

پرسند رفیقان من از حال دلم

آن دل که مرا نیست چه دانم حالش

بگذار جهان را و خرافات محالش

از بعد ملک زن در پیغمبر و آلش

در پردهٔ دل آمد دامن کشان خیالش

جان شد خیال بازی در پردهٔ وصالش

بود افتاب زردی کان روز رخ در آمد

صبح دو عید بنمود از سایهٔ هلالش

چون صبح خوش بخندید از بیست و هشت لؤلؤ

[...]

به چشم شاهْ شیرین کن جمالش

که خود بر نام شیرین است فالش

به حیرت مانده مجنون در خیالش

به قایم رانده لیلی با جمالش

که گر خون گریم از عشق جمالش

نخواهم شد مگر جفت حلالش

و گر گوید بگیرم زلف و خالش

بگو تا «ها» نگیری «ها» ممالش

بگفتا چونی از عشق جمالش‌؟

بگفت آن، کس نداند جز خیالش

اگر هاروتِ بابِل شد جمالش

و گر سحر بابل هندو‌ست خالش

بتی کامد پرستیدن حلالش

بهشتی نقد بازار جمالش