من و زین پس زمین‌بوس وثاقت

ندارم بیش از این برگ فراقت

مریخ ملازم یتاقت

موکب‌رو کمترین وشاقت

چنان خو کرده بودم بی فراقت

چنان بودم چنینم نیست طاقت

کنون برخیز پیش آور براقت

که می‌دانم که چونست اشتیاقت

چو کوه از غم بریزد در فراقت

گلی را چون بود زین بیش طاقت

شود ریزان درین ره ز اشتیاقت

فنا آمد مر ایشان را فراقت

کنم منصور این قسم فراقت

کنم اندر نمود اشتیاقت

چنان باید که باشد اشتیاقت

بما تا نبود اینجا گه فراقت

کنون خواهی شدن با او رفاقت

بسوی ما بود هم اشتیاقت

گهی در وصل و گاهی درفراقت

میان خون فتاده ز اشتیاقت

بنوش آن جام اگر داری تو طاقت

ز هستی کن خراب آنگه وثاقت

یکی بین عقل محو آمد فراقت

کنون از عشق کل بین اشتیاقت

دل عشّاق خون شد از فراقت

حقیقت نافه شد از اشتیاقت

باری بگذر که در فراقت

خون شد دل ریش از اشتیاقت

بگشای دهن که پاسخ تلخ

گویی شکرست در مذاقت

در کشتهٔ خویشتن نگه کن

[...]

به جفت چشم ِ سیاه و به ابروی طاقت

که در فراق توام نیست بیش از این طاقت

هلاک می‌شوم آخر بیا و دستم گیر

که پاد‌زهر دل است آن لب چو تریاقت

مگر هم ایلچیِ آه صبح‌گاهیِ من

[...]

مرا خواهی تو کش خواه اشتیاقت

که بی تزویج، دورم ز اتفاقت

بمردم نازنینا در فراقت

به جان آمد دلم در اشتیاقت

به آب دیدهٔ من در فراقت

به آه و نالهٔ من ز اشتیاقت

تا چند نالم من در فراقت

گشتم ز دوری بی صبر و طاقت

دل شد ز دستم جان بر لب آمد

ای نور دیده در اشتیاقت

درویش مسکین در کویت آمد

[...]

صبرم چو نماند در فراقت

وز حد بگذشت اشتیاقت