نه دریا پدید و نه دشت و نه راغ

نبینم همی در هوا پر زاغ

که کبروی را چشم روشن کلاغ

ز مستی بکندست در پیش راغ

چو بهرام گور اندر آمد به باغ

یکی جای دید از برش تند راغ

به کردار انطاکیه چون چراغ

پر از گلشن و کاخ و میدان و باغ

بدو اندرون کاخ و ایوان و باغ

به یک دست رود و به یک دست راغ

چو برزد سر از کوه رخشان چراغ

زمین شد به کردار زرین جناغ

نهادند بر چشم روشنش داغ

بمرد آن چراغ دو نرگس بباغ

تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ

شده روی خورشید چون پر زاغ

سپه بود برکوه و هامون وراغ

دل رومیان زو پر از درد و داغ

همی‌تاخت چون کودکی گرد باغ

فروهشته از باره زرین جناغ

چو اندر بره خور نهادی چراغ

پسش دشت بودی و در پیش باغ

چو خسرو همی‌خواست کاید بباغ

دل میزبان شد چو روشن چراغ

بجستند بسیار هر سوی باغ

ببردند زیر درختان چراغ

شب تیره‌گون اندر آمد به باغ

بدان گه که برخیزد ازخواب زاغ

دو کوه این دو گنج نهاده به باغ

کزین گنجها بد دلم چون چراغ

اگر بفگنی خیره دیوار باغ

چه باغ و چه دشت و چه دریا چه راغ

هر آنگه که رفتی به می سوی باغ

نبردی جز از شمع عنبر چراغ

درودی همان بر که کشتی به باغ

درفشان شد آن خسروانی چراغ

یکی دخمه کردند او را به باغ

بلند و بزرگیش برتر ز راغ

فرستاد تا گرد بر گرد باغ

بگیرند گردنکشان بی‌چراغ