گرین آمدنت از پی خواسته‌ست

خرد بی‌گمان نزد تو کاسته‌ست

ازین لشکر اکنون ترا خواسته‌ست

ندانم که بر دل چه آراسته‌ست

بسنده کن آنچ ایزد آراسته ست

وگر تو نخواهی خود او خواسته ست

اگر شاه را آرزو خواسته ست

همه جنگ و پرخاش برخاسته ست

مرا کشور و لشکر آراسته ست

همه گنج و خانه پر از خواسته ست

دگرها پر از گنج آراسته ست

همه خانه ها گوهر و خواسته ست

بدین آرزو نیز برخاسته ست

که از کوش رزم شما خواسته ست

کنون شاه سقلاب برخاسته ست

ز سلم آرزو رزم من خواسته ست

کف‌ِ کژ کز بحر صدقی خاسته‌ست

اصل صاف آن فرع را آراسته‌ست

سرش پادشاه یمن خواسته‌ست

ندانم چه کین در میان خاسته‌ست!

آن گیا کز خوید گندم خاسته ست

خوید گندم را به خود آراسته ست

چون به نعت شاهی او آراسته‌ست

راهدان از شاه او را خواسته‌ست

صبحدم آن نفحه چو برخاسته ست

خشک و تر این چمن آراسته ست

نهالی ز آب و گلم خاسته ست

کزو باغ طبع من آراسته ست

به چندین هنر پیر آراسته ست

ولی نی چو خوبان نوخاسته ست

همانا نهان نکته ای خواسته ست

که در چشمش آن را بیاراسته ست

پادشاهی وعده او خواسته ست

بزم میهمانی او آراسته ست

ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست

خامشیم اما اگر دانی که حق با ماست، هست

این سخن حق بود و گاهی بر زبان ما نرفت

چون تو خود گفتی که خوبان را دل از خاراست، هست

دیده تا دل خون شدن کز غم روایت می کنی

[...]