کز ازلش علم چه دریا‌ست این

تا ابدش ملک چه صحرا‌ست این

بوی آن باغ و بهار و گلبن رعناست این

بوی آن یار جهان آرای جان افزاست این

این چنین بویی کز او اجزای عالم مست شد

از زمین نبود مگر از جانب بالا است این

اختران گویند از بالا که این خورشید چیست

[...]

جام چه آگه که چه صهباست این

غوک چه داند که چه دریاست این

در طریقت منزل اعلاست این

منتهای جاهدوافیناست این

قدم خمیده گشت، ز بار بلاست این

اشکم روان شدست، ز عین عناست این

در خویش ره نداد دلم هیچ صورتی

غیر خیال دوست که گفت آشناست این؟

عمریست تا نشسته‌ام ای دوست بر درت!

[...]

اگر گویمت نقش دریاست این

تعجب مکن مذهب ماست این

بی نیازی از نیاز ما چه استغناست این

جور کم کن بر دلم کآخر نه از خاراست این

گفتم ای سرو سهی بنشین که بنشیند بلا

گفت بنشینم ولیکن نه بلا بالاست این

گفت رنگت سرخ دیدم این نه رنگ عاشقی است

[...]

بنمای رخ که مطلع صبح صفاست این

آیینه جمال نمای خداست این

کردم بسی طفیل سگان بر در تو جای

هرگز نگفتیم چه کس است از کجاست این

بر سینه می زدم ز غمت سنگ هر که دید

[...]

چون نهم سر در رهت یعنی که خاک پاست این

بگذری فارغ ز من آخر چه استغناست این

قد توست این یا بلایی بهر جان بیدلان

برزمین نازل شده از عالم بالاست این

راز عشقت را چه سان دارم درون جان نهان

[...]

نطق و ثنایش چه تمناست این

عقل و تمناش چه سوداست این

کهنه سفال میکده کآئینه صفاست این

پر می صاف اگر شود جام جهان نماست این

جام جم است اگر بود و آئینه سکندری

این چو بجای هر دو شد بین شرف کجاست این

من به فراق جان دهم او به وصال خلق جان

[...]

گر بدانی عین حکمت هاست این

مشهد رندان بی پرواست این

مردم از درد و نگفتی: دردمند ماست این

دردمندان را نمی پرسی، چه استغناست این؟

سایه بالای آن سرو از سر من کم مباد!

زانکه بر من رحمتی از عالم بالاست این

خواستم کان سرو روزی در کنار آید، ولی

[...]

می نمایی رخ که خورشید جهان آراست این

می زنی در عالمی آتش که رسم ماست این

بر رهت افتاده ام یک ره نبینی سوی من

با فقیران خود ای مهوش چه استغناست این

برد راحت قامتت از جان و رفتارت ز دل

[...]

برده دل از حسن چه یغماست این

گوهر خود زاده چه دریاست این

خال یا تخم امید عاشق شیداست این؟

زلف یا شیراه جمعیت دلهاست این؟

زلفش از معموره دلها برآورده است گرد

یا بهار بی خزان عنبر ساراست این؟

فتنه روز قیامت در رکابش می رود

[...]

لیک نه در خورد تمنّاست این

سود به هم بر زن سوداست این

شهد نبود زهر جانفرساست این

نوش نبود نیش دردافزاست این

ای برادر هست با ما راست این

خود حقیقت نقد جان ماست این

وادی ایمن و یا صحراست این

نخل طور این یا قد رعناست این