پیاده شد از باره بردش نماز

گرفتش به بر شاه گردن‌فراز

ز ترکان هر آن کس که بد سرفراز

شدند از نوازش همه بی‌نیاز

چو بودن به گنگ اندرون شد دراز

به دیدار کاووسش آمد نیاز

به چین و به مکران زمین دست یاز

به هر سو فرستاده و نامه ساز

اگر چند اندیشه گردد دراز

هم از پاک یزدان نه‌ای بی‌نیاز

ندید از برش جای پرواز باز

نه زیرش پی شیر و آن گراز

بیامد خرامان به جای نماز

همی گفت با داور پاک راز

چو دیدند بردند پیشش نماز

از آن پس همه برگشادند راز

چنین داد پاسخ جهاندار باز

که از پهلوانان نیم بی‌نیاز

هرآنگه که اندیشه گردد دراز

ز شادی و از دولت دیریاز

چو آمدش رفتن به تنگی فراز

یکی گنج را درگشادند باز

دگر آن کش آید به چیزی نیاز

ز هر کس همی دارد آن رنج راز

سه مرد گرانمایه و سرفراز

شنیدند گفتار و گشتند باز

شما نیز از اندرز او دست باز

مدارید وز من مدارید راز

ترا هست محشر رسول حجاز

دهنده بپول چنیوت جواز

تا روی ترا بدیدم ای شمع تراز

نی کار کنم نه روزه دارم نه نماز

چون با تو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی تو بوم نماز من جمله مجاز

در خدمت تو چو صرف شد عمر دراز

گفتم که مگر با تو شوم محرم راز

کی دانستم که بعد چندین تک و تاز

در تو نرسم وز دو جهان مانم باز

در هر سحری با تو همی گویم راز

بر درگه تو همی کنم عرض نیاز

بی منت بندگانت ای بنده نواز

کار من بیچارهٔ سرگشته بساز

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه قصهٔ ما بود دراز

کزین پس ایا دل به دنیا مناز

که عزش عذابست و نازش نیاز

دو سرو سهی را به یک بوستان

بپرورد در شادکامی و ناز

ابی آن که ز آن هر دو آمد گناه

[...]