بدین عهد نوشین‌روان تازه شد

همه کار بر دیگر اندازه شد

کنون روزگار توام تازه شد

ترا بودن ایدر بی‌اندازه شد

چوگفتار راهب بی‌اندازه شد

دل خسرو از مهر او تازه شد

چو بشنید بهرام دل تازه شد

بخندید و بر دیگر اندازه شد

دل پیر زان آگهی تازه شد

تو گفتی که بر دیگر اندازه شد

دگرباره اندر دلش تازه شد

بنالید و دردش بی اندازه شد

ز جودم جهانی پرآوازه شد

روان نیاکان بمن تازه شد

بر دل او درد بی اندازه شد

هر زمانش ماتم نو تازه شد

جملهٔ عالم ز باران تازه شد

دل خوشی خلق بی اندازه شد

هر زمانش بیقراری تازه شد

هر دمش بی صبری از اندازه شد

باز مرا عشق کهن تازه شد

باز ز من شهر پر آوازه شد

دل ز برم رخت سفر بار کرد

جان ز پی اش تا در دروازه شد

رنج دل سوخته از حد گذشت

[...]

نه در آن ظلمت خردها تازه شد

سکته‌ای سرمایهٔ آوازه شد

از آن رسم شاهنشهی تازه شد

همه کشور از وی پرآوازه شد

دگر عهد و پیمانشان تازه شد

همه خرمی‌شان بی‌اندازه شد

رخ شاه ازیشان چو گل تازه شد

همه شهر از آن پس پر آوازه شد

جهانی بدیشان دگر تازه شد

همه گوش گردون پرآوازه شد

عالم از فیض نوالش تازه شد

نوبت عدلش بلند آوازه شد

از وصال یار داغ حسرت من تازه شد

همچو صبح از مهر تابان قسمتم خمیازه شد

تا تو رفتی برگ عیش باغ بی شیرازه شد

خنده گلهای بیغم سر بسر خمیازه شد

دل پریشان گشت تا شد دور ازان موی میان

[...]

تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد

غنچه را خمیازه گل باعث خمیازه شد

ز من این خیال کهن تازه شد

تهی طبل گردون پرآوازه شد