«بی‌آنکش بُدی هیچ بیماریی،

نه از دردها هیچ آزاریی؛

مگر دولت شه کند یاریی

درآرد به من تازه گفتاریی

سکندر چو دید آن چنان زاریی

وزانسان برایشان ستمکاریی

نه کسی را از زر تو یاریی

نه ترا هم نیز برخورداریی

گر ترا رنجی رسد گر زاریی

آن ز عز تست نه از خواریی

گر ترا دردیستی بیداریی

روز و شب در کار نه بی‌کاریی

من نه عزت خواهم و نه خواریی

کاش در عجز خودم بگذاریی

گر ترا سهمی کند گر خواریی

آن ز عزّ تست نه از بیزاریی

بویی ز گردون می‌رسد با پرسش و دلداریی

از دام تن وا می‌رهد هر خسته دل اشکاریی

هر مرغ صدپر می‌شود سوی ثریا می‌پرد

هر کوه و لنگر زین صلا دارد دگر رهواریی

مرغان ابراهیم بین با پاره پاره گشتگی

[...]

یاور من توی بکن بهر خدای یاریی

نیست تو را ضعیف‌تر از دل من شکاریی

نای برای من کند در شب و روز ناله‌ای

چنگ برای من کند با غم و سوز زاریی

کی بفشاردی مرا دست غمی و غصه‌ای

[...]

که شما یارید با ما یاریی

جانب مایید جانب داریی

این ز بسیاری نیابد خواریی

خوار که بود تن‌پرستی ناریی

داشتم با او به رسم یاریی

وقت فرقت دست در بی کاریی

شب‌ها من و کنج غمی، شمع‌ام کند غمخوارئی

اشک روان و سوز دل، جان کندنی و زارئی

از چیست اشک سرخ من، گر نیست خون دل روان

رخسار من زرد از چه شد، گر نیست شب بیدارئی

تا دور ماندم از درش، تلخ است بر من زندگی

[...]

آه که از ره کرم یار نکرد یارئی

سوختم از غم و نشد رنجه بغمگسارئی

بر سر صید خود مرا کشت و نگاه هم نکرد

لایق صید خسروی نیست چو من شکارئی

چاره کار عاشقان زاری و زور و زر بود

[...]

چنین خواندم از خط ابیارئی

که میخواندی نوبتی عارئی

از سبکباری شتر چون یاریی

دید کرد آغاز خوش رفتاریی

بدان شوخ دارد گرفتاریی

جز این نبودش هیچ بیماریی

کافرم گر از تو باور باشدم غمخواریی

آزمند التفاتم کرده ذوق خواریی

از کنار دجله آتشخانه چندان دور نیست

کشتی ما بر شکستن زد درستان یاریی

شاد باش ای غم ز بیم مرگم ایمن ساختی

[...]