تنی دارم به سان موی باریک

جهان بر چشم من چون موی تاریک

گشت بدرش چو ماه نو باریک

شد جهان پیش پیر زن تاریک

کرد از آن نیزهٔ زبان باریک

دیدهٔ عمر دشمنان تاریک

چون هلال دوتا شدم باریک

گشت عالم به چشم من تاریک

مانده همچون معانی باریک

بی‌خطر سوی خاطر تاریک

جواهر‌بخشِ فکرت‌های باریک

به روز آرنده شب‌های تاریک

عقل آبله پای و کوی تاریک

وآنگاه رهی چو موی باریک

شب چون سر زلف یار تاریک

ره چون تن دوستار باریک

روشن و راستی‌اش بس باریک

راستی کوژ و روشنی تاریک

نکو جاییست گور تنگ و تاریک

که در باید صراطی نیز باریک

مثال مکر زن، آبیست باریک

که دریایی شود ناگاه تاریک

چنان جائی که باشد تنگ و تاریک

در او اندیشه‌ها میکن تو باریک

ترا یوسف شده درچاه تاریک

نمیدانی تو این اسرار باریک

که نورت روشنست و چشم تاریک

فتاده در برت چون موی باریک

کنم مر روشنت من راه تاریک

بگویم نکته‌های نغز باریک

بتو روشن شده این راه تاریک

نهادستی اساس شرع باریک

مگسی گفت عنکبوتی را

کاین چه ساقست و ساعد باریک

گفت اگر در کمند من افتی

پیش چشمت جهان کنم تاریک

روزشان گشت همچو شب تاریک

گردن جمله شد ز غم باریک

شرع را شارعیست بس باریک

چشمها تیره، کوچها تاریک

چون شد از زهد گردنت باریک

نیست محتاج خلوت تاریک