بپرسید زو کید و غمخواره شد

ز پرسش سوی دانش و چاره شد

که از بیم تیغ او سوی چاره شد

وزان جایگه شد خوار و آواره شد

ستور از تک و پویه بیچاره شد

زره شان به تن بر به صد پاره شد

چو ورقه چنان دید غم خواره شد

چو سر گشته ای زار و بیچاره شد

بفرمود پیکار و بر باره شد

همه شهر با او به نظاره شد

زدش تیغ بر بال تا پاره شد

چنان سهمگین مرغ بیچاره شد

بدان سان ز دست تو بیچاره شد

که اندر جهان خوار و آواره شد

ز آنسو که دیدم دلم پاره شد

خرد زان خطرناکی آواره شد

ناگهش بفروخت‌، تا آواره شد

بس پشیمان گشت و بس بیچاره شد

خواجه‌ای از خان و مان آواره شد

وز فقاعی کودکی بی‌چاره شد

نان پزی دیوانه و بیچاره شد

وز میان نان پزان آواره شد

در زمان او از میان دوپاره شد

از جهان جان ستان آواره شد

نه ازین سو نه از آن سو چاره شد

جان آن بیچاره‌دل صد پاره شد

سنگهایت صدهزاران پاره شد

هر یکی هر خصم را خون‌خواره شد

نقل آمد عقل او آواره شد

صبح آمد شمع او بیچاره شد

مقری صبوح کرده بر مناره شد

آوازه منادیِ او بر ستاره شد

در داد الصلات که هان ای صبوحیان

خیزید هین که دور حریفان سه باره شد

از بس که می کشند ز پس قاضی و خطیب

[...]

یار ما را دل ز دست عاشقی صد پاره شد

باز عقل از خان و مان خویشتن آواره شد

این دل صد پاره کش پیوندها کردم به صبر

آن همه پیوندهایش بار دیگر پاره شد

پاره پاره گشت سر تا پا دل پر آتشم

[...]

از رشکِ خندهٔ تو دل غنچه پاره شد

این رازِ سرنهفتهٔ او آشکاره شد

در باغ دید شکل خرامیدن تو کبک

یک نک زد از کنار چمن کناره شد

از قطرهٔ عرق، خطِ سبز تو آب یافت

[...]

هر دلی کو پیرو اماره شد

از بلاد معرفت آواره شد

چونکه آمد عشق، عقل آو ا ره شد

وز جفای او خرد بیچاره شد