همچو پروانه بسوی نار رفت

بروی آن آتش همه گلزار رفت

بوذر غفّار چون در نار رفت

نار پیش نور او گلزار رفت

گفت ای پرسنده وقت کار رفت

پیش از ما قافله‌سالار رفت

هرکه او واصل ز پنج و چار رفت

گنج وحدت یافت برخوردار رفت

تا از دو دیده ام رخ آن گل عذار رفت

خواب از دو دیده وز دل تنگم قرار رفت

تا از رخش تمتع جان برنداشت چشم

بی روی مهوشش دل و دینم ز کار رفت

از روزگار تیره ی بدعهد بی وفا

[...]

تا از بر من آن صنم گل عذار رفت

چون زلف بی قرار وی [از] من قرار رفت

مستغرقم به بحر غم اندر فراق تو

زان رو کم از دو دیده بت غمگسار رفت

دیگر به سرو و گل نکنم التفات هیچ

[...]

بسکه به دل می زنم سنگ که دلدار رفت

کار دل از دست شد دست هم از کار رفت

حال چه پرسی زمن از هجر سوخت

کار به مردن کشید قصه ز گفتار رفت

بود مرادم که زود شب بشود روز وصل

[...]

مار که او بر سر آزار رفت

زندگیش بر سر این کار رفت

از دل هزار لخت به چشم نثار رفت

جز داغ هر چه بود درین لاله‌زار رفت

ضعفم چنان گداخت که طوفان اشک دوش

صد جا نشست از مژه تا در کنار رفت

آن دیده گو ذخیره دیدار می‌نهاد

[...]

چو ناچار باید ازین دار رفت

خوش آن‌کس که این ره به هنجار رفت

تا شمع من ز دیدهٔ شب زنده دار رفت

دود از سرم برآمد و اشک از کنار رفت

در پیچ و تاب حلقه آن زلف خم به خم

کاری که کرد، دست و دل من ز کار رفت

افسانه کم کنید که جوشید گریه ام

[...]

روم من هم از پی، چو گل زار رفت

نماند بجا دل، چو دلدار رفت

همچو عنقا جانب سنگار رفت

رو به سوی گنبد دوار رفت

نظم چون آید که طبع از کار رفت

دل به شوق دیده ی دیدار رفت

از سرش هوش و ز دستش کار رفت

هم ز پایش قوت رفتار رفت

پابرهنه جانب کهسار رفت

قطره ای شد سوی دریا بار رفت

کوچک ابدالش سوی بازار رفت

از شراب بوعلی سرشار رفت

جوی خون از ساعد معمار رفت

پیش قاضی ناتوان و زار رفت