چه کردی که بودت خریدار آن

کجا یافتی تیز بازار آن

ویحک ای ابر گنهکاران

سنگک و برف باری و باران

ابوالفتح آفتاب نامداران

مظفر نام و تاج کامگاران

چه خُرَّم‌جشن بودَ انْدر بهاران!

به جشنَ انْدر، سراسر، نامْداران.

ازین هر ماهرویی را هزاران

به گِردَ انْدر نِگارین پَرْسْتاران.

ز عُمْرِ خویشْ بودم در بهاران؛

چو شاخِ سُرخِ بیدَ ازْ جویباران.

که زردست این سزای نابکاران.

کبودست این سزای سوکواران.

کجا، آنگه ز گشتِ روزگاران،

در آذرماه بودی نوبهاران.

فروافگنده سر چون شرمساران

همی پیچید چون زنهار خواران

به بت رویان شهر و نامداران

سرا آراسته چون نوبهاران

ز دشت تازیان چندان سواران

کجا بودند بیش از قطر باران

چنان کز بانگ رعد نوبهاران

برون آید بهار از شاخساران

در آن انبوه گردان و سواران

وز آن شمشیر زخم و تیرباران

پس آنگه با پسندیده سواران

ستوده خاصگان و نامداران

مباش از جملهٔ زنهار خواران

که یزدان است با زنهار داران

به گردش خادمان و نامداران

گزیده ویژگان و جانسپاران

ز لشکر مهتران و نامداران

برو بارنده سیم و زر چو باران

زنان سرکشان و نامداران

به گرد ویس همچون سوکواران

چو ماهی در چمن گاه بهاران

ستاره گرد ماه اندر مزاران

به روز اندر میان غمگساران

چو گویم پیش چوگان سواران