که بر آب و گل نقش ما یاد کرد

که ماهار در بینی باد کرد

و زان پس جهان یک‌سر آباد کرد

همه روی گیتی پر از داد کرد

کز آباد کردن جهان شاد کرد

جهانی به نیکی از او یاد کرد

به خوبی شنیده همه یاد کرد

سر تور بی‌مغز پرباد کرد

وزان رفته نام‌آوران یاد کرد

به داد و دهش گیتی آباد کرد

وزان رنجهای کهن یاد کرد

دلش خسته شد سر پر از باد کرد

زمین را ببوسید و دل شاد کرد

ز هر غم دل پاک آزاد کرد

نخست آفریننده را یاد کرد

ز وام خرد جانش آزاد کرد

کنون رفت و رنج مرا باد کرد

دل شاد من سخت ناشاد کرد

ز دادار نیکی دهش یاد کرد

پس آن چرمهٔ تیزرو باد کرد

به هر جای ویرانی آباد کرد

دل غمگنان از غم آزاد کرد

به رامش دل خویشتن شاد کرد

دل راد مردان پر از یاد کرد

دگر آنک از روشنک یاد کرد

دل ما بدان آرزو شاد کرد

مران چرمها را پر از باد کرد

ز دادار نیکی دهش یاد کرد

سکندر دل از مردمان شاد کرد

ز راه بیابان تن آزاد کرد

سپه را درم داد و آباد کرد

ز دادار نیکی دهش یاد کرد

ز دادش جهان یکسر آباد کرد

دل زیردستان به خود شاد کرد

بکوشید و ویرانی آباد کرد

دل زیردستان بدان شاد کرد

نخست از جهان‌آفرین یاد کرد

ز وام خرد گردن آزاد کرد

چو این بومها یکسر آباد کرد

دل مردم پر خرد شاد کرد