کنون چیست پاسخ فرستاده را

چه گوییم مهراب آزاده را

گر آیین بدی هیچ آزاده را

که کشتی به تندی فرستاده را

نماند همی این فرستاده را

نه هندی نه ترکی نه آزاده را

چو شه دید گنج فرستاده را

چهار آرزوی خدا داده را

فروخورد خاک آن پری‌زاده را

چنان چون پری‌زادگان باده را

بازده این وام فلک‌داده را

طرح کن این خاک زمین‌زاده را

شاه حالی گفت آن شه‌زاده را

سر مگردان آن ز پا افتاده را

چون چنان دید آن به خون افتاده را

آب در چشم آمد آن شه‌زاده را

چارهٔ کن کار این افتاده را

تا شوم حالی زغم آزاده را

به پیش منوچهر آزاده را

به درگاه دادار افتاده را

چو مر سام دید آن پری‌زاده را

بسی طعنه زد از لبش باده را

کند ریش جان صد آزاده را

ستاند به افزونی آن داده را

جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را

فرش کردم در ره می دامن سجاده را

چون سبو تا هست نم از زندگی در پیکرت

دستگیری کن می آشامان عاشق باده را

این سخن را سرو می گوید به آواز بلند

[...]

نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را

تخم خال عیب باشد این زمین ساده را

عشرت روی زمین در خاکساری بسته است

بیم افتادن نمی باشد ز پا افتاده را

بر سر گفتار، دل را خامشی می آورد

[...]

دل شود شاد از شکست آرزو آزاده را

این سبو از خود برآرد در شکستن باده را

روی شرم آلود گل را باغبان در کار نیست

حاجب و دربان نمی باید در نگشاده را

کاروان شوق را درد طلب رهبر بس است

[...]

خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را

سرمه ای در کار بود این چشم برف افتاده را

غارتگر حیا نکنی جام باده را

نکهت فزون بود گل کم آب داده را

ابری ندیده ام که نبیند به چشم کم

این قطره های اشک ز باران زیاده را

در خوان عیش نیست به از باده شربتی

[...]

قید هستی نیست مانع خاطرِ آزاده را

در دل مینا برون‌ گردی‌ست رنگ باده را

خوابناکان را نمی‌باشد تمیز روز و شب

ظلمت و نور است یکسان تن‌به‌غفلت‌داده‌ را

ناتوانی مشقِ دَردی کن که در دیوان عشق

[...]

کو دماغ جهد، تن در خاکساری داده را

ناتوانی سخت افشرده‌ست نبض جاده را

وصل نتواند خمار حسرت دلها شکست

کم نسازد می‌کشی خمیازه جام باده را

از زبان خامشی تقریر من غافل مباش

[...]

جگر خون شد آن دل ز کف داده را

که خود نامزد بود عم‌زاده را