به ایران فرستم فرستاده‌ای

جهاندیده و پاک و آزاده‌ای

چنان بد که روزی فرستاده‌ای

سخن‌گو و روشن‌دل آزاده‌ای

سکندر بشد چون فرستاده‌ای

گزین کرد بینادل آزاده‌ای

ز جایی که آمد فرستاده‌ای

ز ترکی و رومی و آزاده‌ای

بجستند موبد فرستاده‌ای

سخن‌گوی و بینادل آزاده‌ای

فرستادم اینک فرستاده‌ای

سخن‌گوی با دانش آزاده‌ای

فرستاد هندی فرستاده‌ای

سخن‌گوی مردی و آزاده‌ای

گزین کرد ز ایران فرستاده‌ای

جهاندیده و راد آزاده‌ای

گزین کرد خسرو پس آزاده‌ای

سخن گوی و دانا فرستاده‌ای

نهالی به دوزخ فرستاده‌ای

نگویی که از مردمان زاده‌ای

ابلق ایام را تا بر نشیند میرود

سبز خنگ چرخ پیش قدر او پالادۀ

شوم پیش او چون فرستاده ای

از ایران زمین گرد آزاده ای

به پایست بر در فرستاده ای

سخنگو خردمند آزاده ای

فرستادم او را فرستاده ای

از این هوشمندی و آزاده ای

دگر روز قارن فرستاده ای

جوانی سخنگوی و آزاده ای

چو برداری آن را که بنهاده ای

به بند اندری گرچه آزاده ای

از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای

بر هر دلی هزار گره برنهاده‌ای

در روی من ز غمزه کمان‌ها کشیده‌ای

بر جان من ز طره کمین‌ها گشاده‌ای

بر هرچه در زمانه سواری به نیکوئی

[...]

ز دارا درآمد فرستاده‌ای

سخنگوی و روشن‌دل آزاده‌ای

جوانی و شاهی و آزاده‌ای

همان به که با رود و با باده‌ای

میانجی نه‌ای‌، شاه‌ِ آزاده‌ای

فرستنده‌ای‌، نه فرستاده‌ای