همی داد گفتی و بیداد نیست

ز نام تو جان من آزاد نیست

چنان دان که دادست و بیداد نیست

چو داد آمدش جای فریاد نیست

ازآهرمنست آن کزو شاد نیست

دل و مغزش از دانش آباد نیست

که اندر دل من جز از داد نیست

مباد آنک از جان تو شاد نیست

کسی را که پیشه به جز داد نیست

چنو در دو گیتی دگر شاد نیست

گرین گردش جنگ من داد نیست

روانم بدان گیتی آباد نیست

بدان ای پدر کین سخن داد نیست

مگر جنگ لاون ترا یاد نیست

مرا بهتر از ورقه داماد نیست

ولیکن به دستش بجز باد نیست

همه داد بینیم و بیداد نیست

برین داد بر جای فریاد نیست

کسی را که انسانیت یاد نیست

ستمگر ابر راه استاد نیست

به شاه جهان کس چنو شاد نیست

از او بهتر امروز داماد نیست

تو گفتی که آن مرز آباد نیست

فراوان سپه بردن از داد نیست

کار عالم نیک دیدم هیچ بر بنیاد نیست

بر دل خاصان ز عالم جز غم و بیداد نیست

داده ام انصاف و شد معلوم من کاندر جهان

هیچ کس را خاطری از بند غم آزاد نیست

من که از من عالمی شادند چون می بنگرم

[...]

ز مهر و ز کین با کسم یاد نیست

کس از بندگان چون من آزاد نیست

بر آنم که او آدمی زاد نیست

وگر هست ازین بوم آباد نیست

گردن عقل از هنر آزاد نیست

هیچ هنر خوب‌تر از داد نیست

پای درین صومعه ننهادنی‌ست

چون بنهی واستده دادنی‌ست

چرخ که در معرض فریاد نیست

هیچ سر از چنبرش آزاد نیست

عقل در سودای عشق استاد نیست

عشق کار عقل مادر زاد نیست

غافلان گفتند کاین استاد نیست

کس ندیده‌ست این و کس را یاد نیست