در باغ جمال تو دری بگشادند

تا خلق ز تو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

واندر سر کوی تو قدم ننهادند

سران ناکام سر بر خط نهادند

دوال از بند گیتی برگشادند

معانی را چگونه برگشادند

برو وزن و قوافی چون نهادند

نِگَر تا در چه سختی اوفتادند،

که نازاده عروسی را بِدادند.

گر این درهای بسته برگشادند

دگر ره مهر تو چون برنهادند

مرا خود از بنه بدبخت زادند

هزاران بند بر جانم نهادند

چو راز دوستی با هم گشادند

به خوشی کام یکدیگر بدادند

دری در جان تاریکم گشادند

چراغی اندر آن درگه نهادند

پس آنگه یکدگر را بوسه دادند

هزاران بار رخ بر رخ نهادند

سراسر دل به رامش برگشادند

به شادی ماه را بر شاه دادند

چو سوزان آتش اندر دز فتادند

همه شمشیر در مردی نهادند

نه آن کشور به پیروزی گشادند

نه باژ خود بدان کشور نهادند

گروهی نعره بر رویش گشادند

گروهی در پی او اوفتادند

جدان تو از مادر از بهر تو زادند

از دهر بدین ملک ز بهر تو فتادند

این ملک به شمشیر برای تو گشادند

خود ملک و شهی خاصه ز بهر تو نهادند

چون قاعدۀ وجودِ ما بنهادند

در مشورتم پیام نفرستادند

چون کارِ مرا قرار بی من دادند

دانم که مرادِ من در او ننهادند

قدسیان چشم بر تو بگشادند

حال را در تردد افتادند

چون حباب ارچه زاب دلشادند

زود میرند از آنکه پر بادند

مردمان قفل و پرّه بنهادند

تا کلید جهان ترا دادند

یار دل به ز صبر ننهادند

ظفر و صبر هردو همزادند

ناصبوران چو خاک و چون بادند

صابران سال و ماه دلشادند