که گر من تو را خون دل دادمی

سپاس ایچ بر سرت ننهادمی

گر من از بند هوای دیگران آزادمی

سر بسجده پیش هرکس بر زمین ننهادمی

جز ترا نگزینمی و جز ترا نستانمی

با تو مهتر شادمانی با تو کهتر شادمی

هرکه خواهد سرفرازی اوفتد در راه تو

[...]

جهان بود ویران، نبُد آدمی

تو دانستنی دان اگر آدمی

که دربند تا سر چو بگشادمی

به طیهوریان کارها دادمی

ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی

یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی

چون زادم و ندادم جان آن گزیدمی

کاندر دهان خلق به نیکی فتادمی

نیکو چو نیست یافتمی باری از جهان

[...]

گر جان و دل به دست غم تو ندادمی

پای نشاط بر سر گردون نهادمی

گر بیم زلف پر خم تو نیستی مرا

این کارهای بستهٔ خود برگشادمی

ور بر سرم نبشته نبودی قضای تو

[...]

گر نه درو داد سخن دادمی

شهر به شهرش نفرستادمی

جبرئیل آنگاه بفرستادمی

تا ابد منشور عفوت دادمی

اشک طوفان سیل کو تا داد گریه دادمی

رفتمی و گریه را، بنیاد نو بنهادمی

چشم تنها نه، که تن با گونه ی خون کردمی

پس چو پرویزن، زهر عضوی، رگی بگشادمی

هم زآه آتشین، از سینه چون برزینمی

[...]

صد دل و صد جان بدمی دادمی

وز جهت دادن جان شادمی

ور تن من خاک بدی این نفس

جمله گل و عشق و هوس زادمی

از جهت کشت غمش آبمی

[...]

در مدیحت دادِ معنی دادمی

غیر این منطق لبی بگشادمی

در حقیقت داد معنا دادمی

غیر از این منطق دری بگشادمی

چشم ظاهربین بهم بنهادمی

وین دو لعل درفشان بگشادمی

در میان معرکه استادمی

داد معنی بهر یاران دادمی

کاش نابینا ز مادر زادمی

بر سرت زینسان نظر نگشادمی

چه بودی که از مام چون زادمی

به کام نهنگان درافتادمی