نوبهار آمد کز او گیتی جوان گردد همی

روی هامون همچو روی نیکوان گردد همی

تا پدید آمد نشان لاله و شمشاد و گل

آبی و نارنگ و نرگس بی نشان گردد همی

لاله رنگین ز هر جائی پدید آید همی

چشمه روشن ز هر سنگی روان گردد همی

مسند سنبل همه پیروزه و بیجاده گشت

مفرش آهو حریر و پرنیان گردد همی

گر بهار چین ندیدی نوبهار باغ بین

کاین نگار و نقش کی پیدا در آن گردد همی

بوستان مانند لشگرگاه افریدون شود

شاخ گل همچون درفش کاویان گردد همی

آسمان چون پر شکوفه بوستان بوده است باز

بوستان چون پر ستاره آسمان گردد همی

نیکوان را ناز بیش و رحم کم باشد همی

عاشقان را صبر پیر و غم جوان گردد همی

بسکه در وی روید از گلهای گوناگون همی

گلستان رشک بهشت جاودان گردد همی

ابر گریان را سرشگ از لؤلؤ لالا که کرد

باد پویان را نسیم از عنبر سارا که کرد

آن هزاران جامه دیبا بباغ اندر که بافت

وین هزاران پیکر یاقوت بر دیبا که کرد

باغ را پر جامه های رومی و چینی که کرد

شاخ را پر حله های بسدو مینا که کرد

گنج قارون زیر خاک اندر نهان بود ای شگفت

گنج قارون را میان بوستان پیدا که کرد

فرشهای کوهسار از دیبه رومی که ساخت

عقدهای میوه دار از لؤلؤ لا لا که کرد

بی گناهی زاغ گویا را چنین گنگی که داد

بی نوائی عندلیب گنگ را گویا که کرد

گر نیامد زهره و جوزا ز گردون بر زمین

مر درختان را همه پر زهره و جوزا که کرد

فرشهای خسروی در باغ و بستان که فکند

نقشهای مانوی بر کوه و بر صحرا که کرد

خاک را رنگین که کرد و آب را پرچین که کرد

باد را مشگین که کرد و بید را شیدا که کرد

ابر برگیرد ز دریا لؤلؤ خوشاب را

باد بر دارد ز معدن عنبر نایاب را

این بیاراید ز عنبر سوسن آزاد را

وان بیاراید بلؤلؤ لاله سیراب را

از شقایق دشت ماند دکه بزاز را

وز شکوفه باغ ماند کلبه ضراب را

نیم کفته گل بشاخ نسترن بر همچنانک

سیمگون پیکان بود پیروزه گون پرتاب را

قطره باران نشسته در میان شنبلید

چون بزر اندر نشانی لؤلؤ خوشاب را

کرد رنگین ابر همچون روی روی خاک را

کرد پرچین باد همچون موی زنگی آب را

نو بنفشه رسته هر سو بر کنار جویبار

خوار کرده رنگ و بویش رنگ مشگناب را

موی دل جویان بدو داده است گوئی رنگ را

زلف دلبندان بدو داده است گوئی تاب را

از نوای صلصل و آهنگ بلبل صبحدم

نیست راه اندر دو چشم بوستان بان خواب را

کرد باغ و بوستان را خرم و آباد گل

خرمی با گل بود دائم که دائم باد گل

خوش بود خوردن می روشن بزیر گل که هست

بزمگاه خرمی را مایه و بنیاد گل

اندر این پالیز رسته همسر بادام بید

چون جهان روشن شود بر ما فشاند باد گل

می کند بر شاخ گل فریاد بلبل گونه گون

کرد بر بلبل همانا گونه گون بیداد گل

همچو دلجویان بنالیدن زبان بگشاد رعد

همچو دلبندان بخندیدن دهان بگشاد گل

جان من بند هوای مهر جانان بسته کرد

ور ببینی روی یار من نیاری یاد گل

بر هوا چون من بگرید هر زمانی زار ابر

بر چمن چون او بخندد هر زمانی شاد گل

بود از باد خزان ویران اگر بستان و باغ

کرد باغ و بوستان را خرم و آباد گل

تا جدائی برگزید آن ماه دستان ساز من

جز بگاه ناله نشنید است کس آواز من

کین او همراه من شد مهر من همراه او

ناز من دمساز او شد رنج او دمساز من

جای سیصد ناز گردد نزد من یک رنج او

جای سیصد رنج گردد نزد او یک ناز من

گر نگشتی واژگونه اختر وارون من

ور نبودی نامساعد دولت ناساز من

پیش رنگی بنده چون بودی تن چون شیر من

پیش کبکی برده چون، بودی دل چون باز من

دور کن دستان که بانگ ناله بس دستان من

دور کن بگماز کاب دیده بس بگماز من

تا نپوید سوی من شادی نپوید سوی من

تا نیاید باز من رامش نیاید باز من

رنج باشد یار من چون او نباشد یار من

غم بود انباز من چون نیست او انباز من

یادم آید چشم جان پرداز عاشق سوز من

چون به بینم تیغ شاه معرکه پرداز من

روز کوشیدن نیارد شیر گردون جنگ او

اژدها زنهار خواهد روز جنگ از چنگ او

تیغ رادی زیر زنگ جهل پنهان گشته بود

کف گوهر بخش او بزدود یکسر زنگ او

کوه و دریا برنگیرد روز رادی جود او

چرخ و انجم برندارد روز مردی جنگ او

گر بکوه قارن اندر می گسارد بزم او

مشگ گردد خاک او دینار گردد سنگ او

آسمان تدبیر گیرد دائم از تدبیر او

مشتری فرهنگ جوید دائم از فرهنگ او

گر کند شبرنگ او با چرخ گردون تاختن

بی گمان از گرد گردون بگذرد شبرنگ او

چرخ دائم هست بسته زیر تنگ و بند او

مرگ دائم هست بسته زیر بند تنگ او

این برد فرمان آنکس کو برد فرمان او

وان کند آهنگ آنکس کو کند آهنگ او

دارد از نیرنگ سازی چرخ گردون دست باز

گر بجنگ اندر ببیند روز کین نیرنگ او

روز کوشیدن چو تیغت شیر جان او بار نیست

روز بخشیدن چو کفت ابر گوهر بار نیست

نابریده تیغ تو روز وغا پولاد نیست

نابسوده کف تو روز عطا دینار نیست

در خور گفتار هرکس مر ترا گفتار نیست

جز نکو کرداریت اندر جهان کردار نیست

از بسی لؤلؤ که داری نیست شاعر در جهان

وز بسی گوهر که داری در جهان زوار نیست

این جهان یک چاکرت را بایدی لیکن چه سود

هیچ کس را با قضای آسمان پیکار نیست

از همه شاهان و سالاران ترا مقدار بیش

زانکه زر و سیم را نزدیک مقدار نیست

شادتر زانکو دل تو شاد خواهد شاد نه

زارتر زانکو تن تو زار خواهد زار نیست

مر رهی را رسم چون پاری و پیراری مده

زانکه شعر من رهی چون پار و چون پیرار نیست

رسم امسال مرا از پار افزون تر بده

زانکه شعر من نکو باشد چو شعر پار نیست

نامدار آنست کو بر دل نگارد نام تو

کامکار آنست کو بر جان برآرد کام تو

هیبت تو موی بر اندام دشمن دام کرد

تا همیشه باشدا اندام وی اندر دام تو

افکند آشوب و شور اندر جهان صمصام تو

او فتد آرام و هال اندر فلک زارام تو

روز کین اندام هرکس را زره دارد نگاه

روز کین باشد نگه دار زره اندام تو

زانکه تو مردم نوازی جان پیشین مردمان

هست زار و خسته اندر حسرت ایام تو

کام تو گردد روا از گردش گردون از آنک

می نگردد آسمان هرگز مگر بر کام تو

پادشاهان خسروانی جام نوشند از کفت

خسروانی می نباشد جز که اندر جام تو

مهتران دهر را باشد دل اندر بند تو

سر کشان ملک را باشد سر اندر دام تو

روز کوشیدن به پشت باره بر ننشست کس

چون تو از هنگام آدم باز تا هنگام تو

چرخ گردون را بلندی همت تو وام داد

هست پشت چرخ گردون خصم زیر دام تو

بدل بدرد شیر را گر بشنود آواز تو

جان برآید پیل را گر بنگرد صمصام تو

گرچه دام کس نگردد توسن گردون دون

توسن گردون سرکش نیست الا دام تو

شعر بی نام تو ننویسم بدیوان اندرون

زان کجا نیکو نباشد شعر من بینام تو

گر من از بند هوای دیگران آزادمی

سر بسجده پیش هرکس بر زمین ننهادمی

جز ترا نگزینمی و جز ترا نستانمی

با تو مهتر شادمانی با تو کهتر شادمی

هرکه خواهد سرفرازی اوفتد در راه تو

سرفرازی خواستم زان در رهت افتادمی

کار گیتی راست ناید جز که با تدبیر تو

رشته های کار خود را زان بدستت دادمی

جز ترا کس را ندادی نور اگر خورشیدمی

جز ترا کس را ندادی بوی اگر شمشادمی

نیستم الا ز تو گر آنکه من ویرانمی

نیستم الا ز تو گر آنکه من آبادمی

گر چو دیگر بندگان بر درگه تو بودمی

همچو دیگر بندگان اندر دل تو یادمی

خرم و دلشاد باشد هرکه غمخوارش توئی

چون تو غمخوار منی من خرم و دلشادمی

گر مرا در شعر گویان جهان رشک آمدی

من در شعر دری بر شاعران نگشادمی

تا بود شادی روان شاه گیتی شاد باد

تا بود سختی ز سختی کار او آزاد باد

تا می معشوق باشد با می و معشوق باد

تا گل و شمشاد باشد با گل و شمشاد باد

تا فلک بنیاد باشد ملک او بنیاد باد

تا جهان آباد باشد ملک او آباد باد

دوستان را روز شادی بدره دینار باد

دشمنان را روز سختی خنجر پولاد باد

جان دشمن نار باد و خنجر او آب باد

خیل دشمن خاک باد و حمله او باد باد

تا حدیث خسرو و فرهاد باشد در جهان

او بسان خسرو و دشمنش چون فرهاد باد

با معادی زهر باد و با موالی نوش باد

با مخالف جور باد و با موافق داد باد

تا بود هشتاد حد عمر عهد هر کسی

حد عهد عمر او هشتاد در هشتاد باد

خسرو فیروزگر فیروز بادا جاودان

شاه بزم آرای و بزم افروز بادا جاودان