که ویران کنی خان آباد من

چنین داد خواهی همی داد من

جهاندار باشی و داماد من

زمانه به خوبی دهد داد من

تو فرزند خوانش نه داماد من

بدو تازه کن در جهان یاد من

گر افزون شود دانش و داد من

پس از مرگ روشن بود یاد من

سر پر گناهش روان داد من

بمان تا کند در جهان یاد من

ستاند ز هر ناکسی داد من

رسد روز محشر به فریاد من

به رفتن بوَد خوش دلِ شادِ من

به نیکی کند هرکسی یادِ من

بود او سپهدار و داماد من

ننازد مگر زو دل شاد من

ای خواجه بوالفرج نکنی یاد من

تا شاد گردد این دل ناشاد من

دانی که هست بنده آزاد تو

هر کس که هست بنده و آزاد من

نازم بدانکه هستم شاگرد تو

[...]

حجة الحق عالم مطلق وحید الدین که هست

ملجا جان من و صدر من و استاد من

صاحب و مالک رقاب دودهٔ آزادگان

کستان بوس در او شد دل آزاد من

نایب ادریس عثمان عمر کز فر او

[...]

مخور عبرهٔ هند بی‌یاد من

که هندوتر از توست پولاد من

دگر زنگی‌یی هست همزاد من

که مِی خوردنش نیست بی‌یاد من

به گوش آمد آواز نوزاد من

وزان شاد‌تر شد دل شاد من

نه طلاقش میتوانم داد من

نه توانم گشت از او آزاد من

گر برین سر پل بدادی داد من

رستی از درد دل و فریاد من

کی کنم از نیم جانی یاد من

کز هزاران جان شدم آزاد من

یک قدح می‌ نوش کن بر یاد من

گر نمی‌خواهی که بدهی داد من

هر شب از ایوان به کیوان بگذرد فریادِ من

هر زمان در موجِ خون افتد دلِ ناشادِ من

یا رب از من هیچ یاد آورد آنک از نزدِ‌ او

تا برفتم یک نفس هرگز نرفت از یاد من

جور هجران می‌کشم بر بویِ‌ آن کز وصلِ‌ او

[...]

یک دم فراموشم نه ای، گر چه نیاری یاد من

انصاف حسنت می دهم با آنکه ندهی داد من

گفتم که نزد من نشین، مگذار زارم این چنین

تو نازکی و نازنین، تنگ آیی از فریاد من

هر ساعت از مژگان خود خون دلم پیش اوفتد

[...]

با شرف حسن خداداد من

رفته به شاگردیش استاد من