که ویران کنی خان آباد من

چنین داد خواهی همی داد من

جهاندار باشی و داماد من

زمانه به خوبی دهد داد من

تو فرزند خوانش نه داماد من

بدو تازه کن در جهان یاد من

گر افزون شود دانش و داد من

پس از مرگ روشن بود یاد من

سر پر گناهش روان داد من

بمان تا کند در جهان یاد من

ستاند ز هر ناکسی داد من

رسد روز محشر به فریاد من

به رفتن بوَد خوش دلِ شادِ من

به نیکی کند هرکسی یادِ من

بود او سپهدار و داماد من

ننازد مگر زو دل شاد من

ای خواجه بوالفرج نکنی یاد من

تا شاد گردد این دل ناشاد من

دانی که هست بنده آزاد تو

هر کس که هست بنده و آزاد من

نازم بدانکه هستم شاگرد تو

[...]

چو بهمن یکی شاه داماد من

هواخواه او این دل راد من

چه نیکو سخن گفت استاد من

هنوز آن سخن هست بر یاد من

جهان پهلوان هست داماد من

کنون تازه گردان دل شاد من

حجة الحق عالم مطلق وحید الدین که هست

ملجا جان من و صدر من و استاد من

صاحب و مالک رقاب دودهٔ آزادگان

کستان بوس در او شد دل آزاد من

نایب ادریس عثمان عمر کز فر او

[...]

مخور عبرهٔ هند بی‌یاد من

که هندوتر از توست پولاد من

دگر زنگی‌یی هست همزاد من

که مِی خوردنش نیست بی‌یاد من

به گوش آمد آواز نوزاد من

وزان شاد‌تر شد دل شاد من

نه طلاقش میتوانم داد من

نه توانم گشت از او آزاد من

گر برین سر پل بدادی داد من

رستی از درد دل و فریاد من

کی کنم از نیم جانی یاد من

کز هزاران جان شدم آزاد من

یک قدح می‌ نوش کن بر یاد من

گر نمی‌خواهی که بدهی داد من