به گرد اندرون یافت کلباد را

به گردن برآورد پولاد را

همان قارن نیو و کشواد را

چو برزین و خراد پولاد را

بخواند آن زمان شاه فرهاد را

گرایندهٔ تیغ پولاد را

سپهبد گزین کرد کلباد را

چو گرسیوز و جهن و پولاد را

بیاورد شبرنگ بهزاد را

که دریافتی روز کین باد را

چنین گفت شبرنگ بهزاد را

که فرمان مبر ز این سپس باد را

ز گردان گزین کرد کلباد را

چو نستیهن و گرد پولاد را

سه دیگر چو شبرنگ بهزاد را

که کوتاه دارد به تگ باد را

بدو گفت قیصر فرخ‌زاد را

نپرسی نداری به دل داد را

گوا کرد مر سرو آزاد را

چنین گستراند خرد داد را

بدو داد پس شاه بهزاد را

سپه جوشن و خود پولاد را

تو گفتی نشاید مگر داد را

وگر تخت شاهی و بنیاد را

چنین گفت پیران میلاد را

که من عهد کید از پی داد را

کنم زنده بر دار بیداد را

که آزرد او مرد آزاد را

دگر مهرپیروز به زاد را

سوم مهربرزین خراد را

گوا کرد زرمهر و خرداد را

فرایین و بندوی و بهزاد را

نژادیست این ساخته داد را

همه راستی را و بنیاد را

برافرازم اندر جهان داد را

کنم تازه آیین میلاد را

چه دانی تو پیران و کلباد را

گروی زره را و پولاد را

همی گفتم این شوم بیداد را

که چندین مدار آتش و باد را