در مقامی مسکنی کم ساختی

کم دو روز اندر دهی انداختی

در دل من آن دعا انداختی

صد امید اندر دلم افراختی

از لئیمی حق آن نشناختی

مایهٔ ایذا و طغیان ساختی

گرنه زان گونه طلسمی ساختی

هر شکم‌خواری بدانجا تاختی

تو یکی قصر و سرایی ساختی

اندرو صد نقش خوش افراختی

آن گرفتی آنِ ما انداختی

حقِ خدمت‌های ما نشناختی

مصطفی را هجر چون بفراختی

خویش را از کوه می‌انداختی

نه چو تو ای خام که اکنون تاختی

طفلی و خود را تو شیخی ساختی

هم‌چنین هر روز تیر انداختی

لیک جای گنج را نشناختی

آنک چشمش شب بهرکه انداختی

روز دیدی بی شکش بشناختی

سوی آهویی به صیدی تاختی

خویش را تو صید خوکی ساختی

نوح چون بر تابه بریان ساختی

واهله بر تابه سنگ انداختی

گفت آن شش پنج با من باختی

پار اندر شش درم انداختی

گر این مدعی دوست بشناختی

به پیکار دشمن نپرداختی

تو خود را از آن در چه انداختی

که چه را ز ره باز نشناختی

همه برگ بودن همی ساختی

به تدبیر رفتن نپرداختی

تو هم قیمت عمر نشناختی

که در عیش شیرین برانداختی

چو از خویشتن باز پرداختی

مکان سدره المنتهی ساختی

چو تو در میان مدخلی ساختی

بنای سخاوت برانداختی

چون تو نفس خویش را بشناختی

مرکب معنی به صحرا تاختی