تا بُوَد نفس ذرّه‌ای با تو

نرسی هیچ‌گونه آنجا تو

تا من به میان رسول یابم با تو

تنها ز همه جهان من و تنها تو

خورشید نخواهم که بر آید با تو

آیی بر من سایه نباشد با تو

کندم همه شب ریش ز عشقت تا تو!

کافر شدی و نماند خونی با تو

اکنون که تو ریش می کنم من نکنم

یا من کنم این بیشه ناخوش یا تو

صد ساله ره است از طلب من تا تو

در بادیهٔ طلب من آیم یا تو

جانی به سه بوسه شرط کردم با تو

شرطی به غلط نرفت ها من، ها تو

درآ ای مقصد و مقصود ما تو

نظر کن ذات ما را با لقا تو

به یوسف مانی از بهر خدا تو

اگر هستی چه رنجانی مرا تو

ز بی شرمی شدی غرق ریا تو

نداری شرم آخر ازخدا تو

اگر خود بودئی راضی ز ما تو

زما کی جستئی هرگز رضا تو

اگر آگه نهٔ زان آسیا تو

یکی بنگر بدین چرخ دو تا تو

چو مرگ آمد ترا بنمود باتو

ندانستی که آن او بود یا تو

چو پیش دام بگرفتی مراتو

گرفته میزنی ای بیوفا تو

نکردی هیچ عهد من وفا تو

چه خواهی گفت آخر با خدا تو

وگر آری به رویم صد بلا تو

کجا بینی ز من روی و ریا تو

اگر با من کنی عهد و وفا تو

درین معنی امین گردی مرا تو

الا ای جوهر بی منتها تو

حقیقت بیشکی نور خدا تو

دم عشق ازل زن همچو ما تو

حقیقت چون شوی از خود فنا تو

فنا باقیست گر گردی فنا تو

خدا گردی و گردی در بقا تو

قناعت کن در این دار فنا تو

که خواهی رفت در دار بقا تو

ازو دوری گزین چون انبیا تو

که گرداند ز ناگه مبتلا تو

اگر یکرنگ خواهی شد به لاتو

ز اول بایدت شد کل فنا تو